چه کسانی این شش میلیون دالر را گرفتند؟

سی و یک اسیر هزاره ربوده شده در یک مرحله از شاهراه کابل غزنی و سپس ده هزاره ربوده شده که همگی نهایتا به زابل نقل مکان داده شده اند باوجود اعتصاب ها و تحصن ها و مسدود کردن دروازه های شورای ملی همچنان در ناکجاآباد بسر می برند.

ارگ نشینان بطور اعم و رییس جمهور بطور اخص ازجمله سکوت کنندگان و عدم موضع گرفتگان در قبال این اختطاف تاریخی بودند که خشم عمومی را برانگیختند و تا آنجا نسبت به این قضیه کناره گرفتند که دو ماه از این واقعه گذشت و برخی خانوارهای چشم انتظار مردند.

این بی اعتنایی تا آنجا ادامه یافت که سرانجام هیات طول و دراز عالی رتبه هفتاد نفری با تاخیر و تعلل فراوان عازم ایران شد و در جمع دانشجویان افغانستانی مقیم این کشور به ایراد سخن پرداخت.

اینجا بود که قفل سکوت از زبان و دهان اشرف غنی به کلید دیپلماسی برداشته شد و برای اولین بار کسانی خارج از ارگ نشینان کابل از جمعیت مهاجران نخبه و تحصیل کرده از اسرای هزاره خبری بدست آوردند.

بدین ترتیب اولین سخن رییس جمهور درباره هزاره ها کیلومتر ها آنسوتر از محل اختفای آنها گفته شد که بنابر آن تاکنون شش میلیون دالر برای رهایی گروگان ها هزینه شده است و تلاش ها در خصوص نجات جان ایشان ادامه دارد.

صرف هزینه ای گزاف در خفا و بدون اطلاع نهادهای مدنی و سردمداران هزاره و مطبوعات و رسانه ها می تواند ناشی از اهمال کاری و تعلل خاطر سران پشتون تبار باشد یا اینکه برای القای اعتماد به ربایندگان و نیل به مطالبات آنان انجام شده باشد.

در هر صورت و با دو احتمال فوق، تنها نکته ای که از ادعای اشرف غنی مبنی بر صرف هزینه شش میلیون دالری برای گروگان گیران و اختطاف کنندگان بدست می آید پول رفته به جوی و آبروی بازنگشته است که اگر چنین باشد وای بحال این ملت.

گذشت بیش از شصت روز و هزینه شش میلیون دالر برای اسرای هزاره نهایتا نتیجه ای که بدست می دهد قیمت جان هر یک هزاره مسافر معادل 200 هزار دالر است که برای مدت شصت روز روزانه 100 هزار دالر پرداخت شده است ولی تاکنون خبری از مرده یا زنده بودن حتی یک تن از ربوده شدگان در دست نیست.