چرا همه به جنگ می اندیشند؟!

در سال های گذشته وقتی که طرح تشکیل پولیس محلی از سوی دولت و جامعه جهانی داده شد و این به سرعت به اجرا در آمد، بسیاری از مردم و کارشناسان امنیتی با ابراز نگرانی از تشکیل پولیس محلی آن را نسبت به آینده افغانستان خطرناک توصیف کردند.
مردم ایجاد یک نهاد موازی غیر رسمی امنیتی را در عرض پولیس واردوی ملی سبب اخلال در کار نیروهای امنیتی دانند و آن را عامل قانون شکنی ها، وقوع جرایم و نارضایتی های مردم از حکومت تلقی می کنند.

پولیس محلی که در قالب تشکیلات دولتی فعال گردیده و از سوی دولت مسلح شده اند، ممکن است در حال حاضر در راستای امنیت محل، بنابر منافع خود شان تلاش ورزند، اما فلسفه تشکیل نیروهای امنیتی بیشتر مرتبط با حالت هایی است که یک تهدید داخلی و یا خارجی، امنیت جانی و مالی شهروندان و یا منافع ملی کشور را با خطر مواجه سازد .

در شرایط ناپایدار سیاسی و امنیتی است که این نیروها از استقلال، تمامیت ارضی، امنیت و ثبات سیاسی دفاع می کنند و رسالت دینی و میهنی شان را حتی با فداکردن جان شان ادا می کنند.

مردم و دولت به دلیلی این اطمینان و باور را روی نیرو های امنیتی پیدا می کنند که اولا؛ آنها را از خود شان می دانند و معتقداند که این نیرو ها مربوط به هر قوم و مذهبی که باشند به مردم و سرزمین افغانستان وفا دارند. ثانیا این نیروها تحت ضوابط و مقرارت خاص و ویژه نظامی و انتظامی استخدام می شوند و به صورت مسلکی نسبت به تمام اموراتی که برای یک سرباز اردو و پلیس ملی لازم است، آموزش می بینند و از لحاظ جسمی، روحی و روانی برای خدمت صادقانه به مردم و وطن آماده می شوند.

از همین رو شهروندن به پولیس و اردو یی که صادقانه و مخلصانه وظایف شان را انجام می دهند، اعتماد دارند و آنها را مدافع جان، ناموس و مال شان می شنا سند و با آنها همکاری می کنند و در سخت ترین شرایط می توانند با اطمینان به آنها پناه ببرند.

در حالی که چنین برداشت واطمینانی هرگز در مورد پولیس محلی و سایر ملیشه های مسلح وجود تدارد، مردم اغلب از آنها می هراسند و تا بتوانند از انها دوری می گزینند و نسبت به این گونه نیروها به عنوان یک خطر و تهدید بالقوه می نگرند.

هیچ کس این را تضمین کرده نمی تواند که در صورت بروز یک بحران سیاسی وامنیتی، این گروه ها چگونه عمل خواهند کرد؟ آیا آنها نیز مانند پولیس و اردو از منافع ملی دفاع خواهند کرد و عزت ، شرافت و هسنی خود را در سر بلندی مردم افغانستان خواهند دید؟ اگر گفته شود آری به چه دلیل؟!

همانطوری که از نام این نیروها پیدا است، اینها نیرو های محلی اند و نه ملی، منافع آنان به منافع منطقه و محل بیشتر وابستگی دارد تا به منافع کل کشور و اصولا این نیرو ها هیچ درکی از منافع ملی ندارند، جنگجویان جوان و بی سوادی هستند که دستور قوماندان شان رابالاتر از دستور یک مقام بلند پایه نظامی می دانند و به محل شان بسیار بیشتر از وطن و کشور شان احساس دلبستگی و وابستگی می نمایند . پس مردم چگونه می توانند در شرایط نا مساعد و ناپایدار به چنین نیروها اتکا داشته باشند؟!

مشکل عمده تر این است که از یک سال بدین سو علاوه بر پولیس محلی از قیام کنندگان مردمی نیز حمایت صورت می گیرد و به آنها سلاح و امکانات داده می شود و در این اواخر تشکیل شورای مجاهدین در هرات روند ملیشه سازی را بیشتر تقویت کرده است. به نظر می رسد که این حرکت ها اولا؛ بد بینی و بی اعتمادی را درمیان شهروندان افزایش می دهد، ثانیا نگرانی ها در مورد آینده را به واقعیت تبدیل می کند.

ثالثا؛ جایگاه نیروهای امنیتی را در هاله از ابهام قرار می دهد و ممکن است سبب بروز اغتشاش های جدید در افغانستان گردد.بنابراین دولت باید مسولیت پیامدهای احتمالی سیاست ها و رویکردهای سوال برانگیز امروزی خود را پذیرا باشد.