پول های بادآورده ای که باد نمی برد

افغانستان از سال 1381 تاکنون چه میزان رشد اقتصادی، تولید خالص و ناخالص ملی، ترقی و توسعه اقتصادی و تجاری داشته است؟! کمک های سرازیر شده از اقصی نقاط جهان چه میزان و بر چه مبنایی بوده است؟

طی روزهای اخیر دو خبر بولد شده و پررنگ کمک های جامعه جهانی اینبار از مخازن توکیو و آمستردام به خزانه سوراخ و ناتمام کابل منتشر شده است که به ترتیب شامل 9.9 میلیون دالر و 180 میلیون یورو می باشد.

اگر بجای دادن ماهی های درسته و برشته ای که هرگز بوی آن ها حتی به مشام مردم ملکی همیشه گرسنه نمی رسد و مستقیم به مطبخ ارگ برده می شود؛ ماهی گیری و روش های دستیابی به معاش از تولید و منایع و معادن داخلی به افغانستانی ها آموزش داده می شد…

و اگر بجای چنین گداپروری ها و انفعال و انتظار برای لقمه نانی پرتاب شده از کشورهای غنی اروپایی و آسیایی و بعضا امریکایی (که ده ها برابر آن را از غنای خاک افغانستان بدست می آورند) بر نیروی انسانی تاکید می شد افغانستان امروز بدین گونه نبود.

حکایت پول های باد آورده ای که باد نمی برد حکایت همین دالرها و یوروها و ین ها و ریال ها و پوندها و روپیه هایی است که به نام حفاظت از محیط زیست، حفاظت از منابع طبیعی، منع خشونت، حقوق بشر، کودکان کار، مبارزه با فساد، انکشاف و عمران و یا مبارزه با حوادث طبیعی می آید اما به ناکجا آباد می رود.

در برفکوچ ها و رانش زمین ها و بیکاری ها و رشوت ها و اختلاس ها و کودکان خیابانی بی سرپرست این مردم ملکی هستند که قامت خم می کنند و تلفات می دهند اما کمک های غربی و شرقی صرف چکرزنی ها و پلوخوری ها و بلندمنزل ها در دوبی می شود.

در همین راستا تعداد مالیات دهندگان معلوم نیست، خبری از بیش از 76 میلیون افغانی به یغما رفته در بانک مرکزی اسپین بولدک قندهار نیست، ساخت و سازی صورت نمی گیرد و بیمارستانی مجهز نمی شود اما سیل دوم کمک های خانمان برانداز در راه خزانه ملی است.