واگرایی کابل، اسلام آباد و ناتو در قبال طالبان

اصلا بحث بر سر توافق صورت گرفته یا نگرفته نیست، بحث حتی بر سر تشکیل سه ضلعی مبارزه با تروریستان یا تمویل و تعلیم آنان نیست؛ بحث بر سر منافع و تمهیدات در نظر گرفته شده است.

سفرهای با فاصله زمانی کوتاه مدت و نسبت به دوره حکومت پیشین فشرده تر مقامات بلند پایه پاکستانی به افغانستان و دیدارهای پیاپی با روسای جمهور و اجرایی در فواصل زمانی معین بیم این مدعا را می داد که گمانه زنی هایی مبنی بر توافق سه جانبه علیه طالبان به گوش برسد.

در واقع، توافق صورت گرفته باشد یا خیر آنچه که مواضع افغانستان را در منطقه به لحاظ امنیتی و سیاسی مورد تهدید قرار می دهد عدم آگاهی و اطلاع کامل از روابط و مناسبات غرب با پاکستان در امور طالبان است به گونه ای که تعلیم و تمویل آنان همچون گذشته جریان دارد.

از این رو می توان مدعی شد مبارزه علیه تروریسم در افغانستان با مبارزه علیه تروریسم در پاکستان و هردو با مبارزه علیه تروریسم مد نظر آمریکا و ناتو از زمین تا آسمان یک دنیا متفاوت است چرا که منافع ملی سه طرف با منافع بین المللی در تضاد کامل قرار دارد.

ادعاهای رییس ستاد ارتش پاکستان و مشاور امنیت ملی نخست وزیر این کشور درخصوص حصول توافق سه جانبه مبنی بر مبارزه با تروریسم و بنیادگرایی افراطی در منطقه در تناقض کامل با کمک های مالی و معنوی ناتو و اسلام آباد از مخالفان مسلح برای ناآرامی ها در کابل می باشد و قابل اتکا نیست.

مرز دیورند و ناآرامی های فزاینده در این منطقه همراه با حملات طالبان بر مکتب اطفال در پیشاور و نیز ملا فضل الله ای که به یکباره بلد رسانه ای شد و ظهور کرد تا پاشنه آشیل دیگری برای مناسبات نامناسب دیپلماتیک کابل اسلام آباد باشد همه و همه نشان از یک واگرایی دارد نه همگرایی!

با تاسف بسیار باید اذعان کرد گروهک های تروریستی شبه نظامی، مخالفان مسلح حکومت های مرکزی کابل و اسلام آباد، بنیادگرایان افراطی و مشخصا تحریک طالبان درحالی در حاشیه امنی که در منطقه توسط ناتو و دیگر حامیان شرقی شان پدید آورده اند به تحرکات خونبار خود اعم از انفجار و انتحاری ادامه می دهند که هربار بحثی حاشیه ای بر متن سایه می افکند.