نباید رهبران هزاره سکوت می کردند

10 روز از ربوده شدن 30 شهروند افغانستانی در زابل می گذرد اما هنوز سرنوشت آنها مشخص نیست. در پی وساطت بزرگان محلی برای مسافران ربوده شده، عملیات نظامی در ولایت زابل آغاز شده است. پولیس زابل می گوید که ربایندگان، جنگجویان داعش هستند و پولیس عملیاتی را برای نجات ربوده شدگان آغاز کرده است. این 30 شهروند هزاره در مسیر زابل قندهار توسط مردان نقاب دار ربوده شده اند. آیا این عملیات برای نجات آنها موثر خواهد بود؟

فاطمه نظری عضو مجلس نمایندگان در برنامه «فراخبر» گفت: متاسفانه در صحبت هایی که رییس جمهور در ارتباط با حادثه برف کوچ داشتند باید در باره این سی نفر ربوده شده هم صحبت می کردند. آنها تبعه همین خاک و مملکت بودند اما از آنها هیچ حمایتی نشد. در بحث های اضطراری هم که در این مدت انجام گرفت هر دو رهبر هیچ اشاره ای به این موضوع نداشتند. در ارتباط با این موضوع ما نه تنها گلایه بلکه عمیقاً شکایت داریم. متاسفانه در افغانستان قومیت گرایی بسیار زیاد است. تعدادی از قوم هزاره زندانی یا اسیر می شوند، کسی به فریادشان نمی رسد در حالی که تعدادی دیگر هم به نام همین قومیت از این موضوع نفع می برند.

وی افزود: خوب بود رهبران هزاره در این مورد موضع می گرفتند و سکوت نمی کردند. حالا هم تنها به رهبران هزاره اشاره نمی کنم. در مجموع به تمام رهبران اشاره می کنم که اگر به این مورد توجه نکنند خطرناک ترین حادثه در افغانستان خواهد شد. هر کسی که از موضوع قومی منفعت می گیرد باور داشته باشد که به خطر مواجه می شود. امروز این خطر برای هزاره است، فردا برای هزاره نیست. خوب بود رهبران جهادی یا رهبرانی که به نام قوم همیشه داد می زنند و از مردم امتیاز می گیرنددر این مورد موضع می گرفتند. متاسفانه آنها فقط به هنگام منفعت قوم خود را می شناسند.

نظری این اتفاق را سرآغازی برای اتفاق های بعدی پیش بینی کرده و اظهار کرد: آنهایی که ربوده شده اند مظلوم ترین افراد هستند و دفاع از مظلومین حق مردم است. ما امروز از سهم هزاره ها بسیار کسانی را درسیاست افغانستان در رده های بسیار بالا داریم. خوب بود که در این مورد به نفع این مردم استفاده می شد. متاسفانه امروز که نه روز از آن واقعه می گذرد، صدایی از این رهبران نشنیده ایم. حتماً که نباید این رهبران از هزاره ها باشند از دیگر رهبران چرا هیچ صدایی بر نمی آید؟ اگر امروز سی نفر هزاره ربوده شده است. مطمین باشیم که راهها به خطر می افتد و دیگر قومیت ها نیز مورد هدف قرار می گیرند.

وی در ارتباط دلیل سکوت رهبران در این مورد گفت: این موضوع نشان می دهد که وقتی منافع رهبران در میان نباشد، آنها به ملت و مردم کاری ندارند. تنها وقتی به مردم کار دارند که به آنها نیاز داشته باشند، آنها را برای جمع آرا می خواهند، برای پشتیبانی های سیاسی می خواهند. ما از رییس جمهور و رییس اجرایی توقع داشتیم که در این مورد موضع گیری می کردند چرا که بالاترین رای ها را آنها از همین قوم گرفته بودند اما حالا مظلوم ترین قوم واقع شده اند.

وی رجوع به وساطت های بزرگان محلی را برای این موضوع کاری بیهوده قلمداد کرد و تصریح کرد که عملیات نظامی به موقع ضرورت داشت، وی گفت: عملیات نظامی برای نجات این سی شهروند متاسفانه بسیار دیر آغاز شده است. میلیون ها دالر برای بخش امنیتی این کشور مصرف می شود ولی متاسفانه ما پناه به جرگه های قومی می بریم. متاسفانه در این مورد از جانب بخش امنیتی سهل انگاری صورت گرفت. خوب بود که عملیات نظامی در ظرف بیست و چهار ساعت صورت می گرفت. آن زمان شاید نتیجه مثبت می گرفتیم. برای یک اسیر نه روز زمان بسیار زیادی است، تحمل آن برای یک ساعت بسیار سخت است چه برسد که آنها نه روز انتظار می کشند. در حالی که نیروهای امنیتی به جرگه های قومی پناه می برند و بالاخره می گویند که ما مجبور هستیم و باید عملیات انجام دهیم این ناکام ترین کاری است که نیروهای امنیتی انجام می دهند.

وی در پایان گفت: از این موضوع باید یک درس سیاسی گرفت. این ربوده شدن زنگ خطری است برای همه اقوام افغانستان و این خطرناک ترین حادثه در حکومت افغانستان است. اگر حکومت افغانستان خاموش بماند فاتحه خود را خوانده است. چرا که آنها دوباره به مردم نیاز دارند. به رای مردم نیاز دارند. رای هم به زور نیست، به رضایت است و به پاس خدمات است. ما به کدام خدمت به آنها رای دهیم. اگر این موضوع پیگیری جدی نشود، امروز این حادثه در کابل اتفاق افتاد، روز دیگر در تمام مسیرهای افغانستان اتفاق می افتد و جان همه قشرهای کشور را به خطر می اندازد.