ملت ورود دشمن را برنمی تابد

از روزی که مولانا فضل الرحمن شیخ پاکستانی که البته مریدان بسیاری نیز گرد خود دارد جهاد در افغانستان و ریخته شدن خون هزاران هزار مردم ملکی بیگناه را روا دانست و جایز شمرد دیر زمانی نمی گذرد.

با کمی فاصله نسبت به آن، خشم عموم از دیدار غیرضروری اشرف غنی با فضل الرحمن در سفر هیات عالی رتبه کابل به اسلام آباد نیز هنوز به تمامی فروکش نکرده است که اینک سری جدید از مناسبات دو مسوول یکی سیاسی و دیگری مذهبی تظاهرات را به خیابان های پایتخت می کشاند.

ورود دشمن شماره یک امنیت و آسایش و ثبات ملت و دولت افغانستان به خاک کشور ما آنهم پس از ایراد اتهامات صریح علیه تروریسم در کابل چیزی است که نه مردم ملکی نه نهادهای مدنی نه مطبوعات و رسانه ها و نه نخبگان سیاسی آن را برنمی تابند.

چه سنخیتی میان اشرف غنی در راس حکومت وحدت ملی افغانستان با مولانا فضل الرحمن در قعر جایگاه مدنی و سیاسی از دیدگاه افغانستان است که چنین دیدارهای دوجانبه ای را در پایتخت دو کشور در فاصله ای کمتر از دو ماه رقم می زند؟

آیا ادعای تغییر راهبردهای استراتژیک و سیاست خارجی برای تامین امنیت و ارتقاء جایگاه افغانستان در منطقه (ولو با ادامه دادن کمابیش سیاستهای بی نتیجه حامد کرزی) به رییس جمهور جدید اجازه می دهد که خاک پاک کشورمان را لگدمال شیخ تندرو پاکستانی نماید؟

آیا با اعمال دیکتاتوری و حکومت انحصاری خودمحور تحت عنوان قاطعیت می توان خشم و نارضایتی عمومی را از ورود چنین مهمانان دشمن صفتی که هیچ ابایی از فرمان جهاد در افغانستان ندارند نادیده گرفت؟ مطابق با کدام قانون نانوشته در کجای جهان؟!

شباهات باطنی اشرف غنی و فضل الرحمان شامل نادیده گرفتن حقوق ملت مظلوم افغانستان و صدور رای قاطع یکجانبه برای سرنوشت این کشور است درحالی که دو تفاوت ظاهری دارند.

فضل الرحمان در سخن و عمل ضدیت با مطالبات مردم ملکی افغانستان یکی است و از ابتدا و هم اکنون تا همیشه بر مواضع مشخص خود استوار می ماند بالعکس اشرف غنی هر از گاهی سخنی از دوستی و مدارا تا تهدید طالبان می زند و مواضع قاطع و مشخصی درخصوص امنیت و ثبات و رابطه با پاکستان اختیار نکرده است.