قندوز تاوان غیبت وزیر دفاع را می دهد؟

اولین و مهمترین گزینه امنیتی کشور، آخرین و کم اهمیت ترین گزینه تبیین شده و روی میز است. به طول انجامیدن انتخابات ریاست جمهوری در 16 حمل 1393 تا 24 جوزا همان سال نوید یک سال پر از درگیری و نابسامانی را می داد که تا یک سال بعد همچنان ادامه دارد.

اینک در روزهای نخستین ماه ثور و با رسیدن فصل گرما، حملات همه جانبه و بی شائبه طالبان، داعش و دیگر تکفیری های افراطی بصورت نقطه به نقطه ولایات افغانستان را هدف قرار می دهد یک روز بدخشان، یک روز پکتیکا، یک روز بلخ و امروز قندوز.

آواره و بیجا شدن قریب به 2 هزار خانوار ساکن ولسوالی های مورد تهاجم گرفته قندوز زنگ خطری مهیب را می نوازد که به درگیری های داخلی و احتمال سوق یافتن بی خانمان ها به مخالفان مسلح را بیش از پیش می نماید.

در روزهایی که دیگر وزرای کابینه بصورت فله ای و گله ای مورد تایید پارلمان سیراب شده از دالرها و افغانی ها و ریال ها و کلدارها قرار گرفتند و به وزارت خانه ها راه یافتند غیبت وزیر دفاع بعنوان حایز اهمیت ترین جایگاه دفاعی کشور جای تاسف و نگرانی دارد.

در همین راستا، زمزمه هایی مبنی بر احتمال سقوط قندوز بدست متجاوزان مهاجم به گوش می رسد که گرچه از سوی سخنگوی وزارت داخله قویا و بشدت رد شده است اما اثر تخریبی فوق العاده ای بر افکار عمومی متشنج و اذهان عمومی متلاطم گذاشته است.

اگر به همین منوال پیش برود و غیبت وزیر دفاع به طول بیانجامد و یا بی کفایتی و غیر مسلکی بودن وزرای دیگر در حوزه های دیگر و یا عدم اختیارات و دامنه صلاحیت ها شکاف میان ملت و دولت را آنچنان می نماید که تبدیل به گورهای دسته جمعی عزت افغانستانی و آرمان های ملی خواهد شد.

نکته مغفول مانده دیگر این است که ورود افراد مسلح بیگانه با اکثریت تبار پشتون و پنجابی از مرزهای دیورند با تجهیزات و سلاح های سنگین تا آنجا مورد بی توجهی قرار گرفت که سلاح های پاکستانی از قندوز کشف و ضبط شد. این ثمره و نتیجه و حاصل و میوه مداخله آشکار همسایه در ناامنی های نقطه به نقطه است.