عین و غین به شعارهای دروغین خود عمل نکردند

تازه ترین بررسی ملی خطرات و آسیب پذیری‌ها نشان می دهد که زندگی شهروندان کشور در دو سال اخیر بدتر شده است به نحوی که هم اکنون ۳۶ درصد از هموطنان ما زیر خط فقر زندگی می کنند و ۲۵ درصد از جمعیت کشور، بیکار می باشند.

متاسفانه بعد از 13 سال حضور نیروهای خارجی در افغانستان، علی رغم ادعاها بر پیشرفت روز افزون کشور، اکنون با تشکیل دولت وحدت ملی توجه جامعه بین‌المللی به افغانستان روز به روز کاهش یافته و کشور ما به پایین ترین سطح از نظر بهداشت و درمان رسیده است.

بنا بر آمارهای مطرح شده وضیعت زندگی مردم افغانستان نسبت به کشورهای همسایه و منطقه بسیار بدتر می باشد. طوری که بیش از ۳۰ درصد باشندگان کشور مصوونیت غذایی ندارند، ضریب نابرابری توزیع درآمد در کشور بیش از ۳۱ درصد است و بیش از ۲۵ درصد افراد جویای کار در کشور، بیکار هستند.

تنش‌های داخلی، عدم دسترسی به مراکز درمانی، فقر و کم بودن تعداد کارمندان آموزش‌دیده و هزینه بالای درمان باعث شده که برخلاف گزارش‌هایی که توسط سازمان های بین المللی تاکنون ارایه شده، وضعیت بهداشتی در کشور ما در شرایط بدی قرار داشته باشد.

با عرض تاسف فراوان باید گفت: در زمینه بهداشت در افغانستان، تفاوت‌های زیادی میان حرف و عمل دیده می‌شود ولی به دلیل عدم دسترسی به اطلاعات و آمار، فعلا مشکل است که در رابطه با میزان دقیق نیازمندی مردم کشور به خدمات بهداشتی، قضاوت کنیم ولی آنچه مسلم است، بین حقایق موجود و گفته های سازمانهای غربی و وزارت صحت، تفاوت زمین تا آسمان است.

براساس گزارشی که پزشکان بدون مرز ماه پیش ارایه کرده از هر پنج نفر، یک نفر به دلیل کمبود مالی، هزینه‌های سرسام آور پزشکی، دور بودن از مراکز درمانی، نبود امنیت و وجود خشونت، عضوی از خانواده و یا دوستان نزدیک خود را در 12 ماه گذشته از دست داده‌ است. نکته دیگر اینکه درآمد برخی از این افراد روزانه شاید یک یا دو دالر باشد، در حالیکه هزینه درمانی به 40 تا 114 دالر در روز می‌رسد که بسیاری از افراد ناگزیر هستند برای پرداخت هزینه درمان، پول قرض بگیرند و یا اموال خود را بفروشند.

از طرف دیگر بیش از 800 هزار نفر در کشور ما بیکار هستند و هرسال حدود 400 هزار نفر وارد بازار کار می شوند. آن هم بازاری که در آن بسیاری از شغل ها پایدار نیست و افراد بیشتری با خطر بیکاری مواجه هستند. خدا خیر دولت عین و غین را هم بدهد که معلوم نیست این برنامه های اشتغال زایی اش در جهت کاهش بیکاری و مهاجرت بی رویه، چه زمانی اجرا خواهد شد.

وزارت صحت عامه و وزارت کار و امور اجتماعی نیز که یا وعده های واهی می دهند و امیدواری به آینده و یا اینکه می گویند بهبود این وضعیت تنها مسوولیت این وزارتخانه نیست و باید تمام نهادهای ملی در این زمینه نقش داشته باشند.

راهکارهای نمایندگان مردم در مجلس نیز که جای خود را دارد. وکیل صاحبان بعد از رسیدن به چوکی به همه چیز فکر می کنند الا بهبود وضعیت صحی مردم و رفع بیکاری.

حال اگر با در نظرداشت این گفته ها، نگاهی به برنامه های مطرح شده از سوی اشرف غنی و عبدالله که در زمان انتخابات مطرح کردند بیندازیم، می بینیم که گفته های این دو نفر تا چه اندازه برنامه هایشان پوچ و واهی و فقط در حد شعار بوده و هیچکدام راهکار عملی برای رفع این مشکلات نداشته و ندارند.

و این وضعیت دولت و کشوری است که به خود متکی نیست و دولتمردانش منتظر دستور غرب هستند تا برای این مردم مظلوم اقدام مفیدی انجام دهند.

اگر بعضا هم در برخی از ولایات اقدام یا پیشرفتی صورت گرفته، صرفا جهت تبلیغات و خالی نبودن عریضه است و الا تمامی وعده هایی که عبدالله و اشرف غنی تحت حمایت آمریکا برای بهبود وضعیت اجتماعی، اقتصادی، صحی، معیشتی مردم دادند، دروغی بیش نبود مانند تمام وعده هایی که این سالها غربیها مطرح کردند و به آن عمل ننمودند.