عزایی که هرساله گرفته می شود

مفقود و مجروح و کشته و بیجا شده و بی خانه و کاشانه شدن صدها تن از مردم ملکی که در مناطق حساس و تولید کننده افغانستان بسر می برند نه قصه زمستان 1393 و نه 1392 و نه مختوم به زمستان 1394 است.

درحالی که همین ملت که به هزار و یک بهانه از سهیم شدن در عایدات دولت دور نگه داشته می شوند در اکثریت قریب به اتفاق موارد در سی سال گذشته عزای عمومی داشته اند و به رخت سیاه و چهره مغموم ولسوالی خود خو گرفته اند ارگ سه روز عزای عمومی اعلام کرد.

این عزای عمومی عزایی است که هرساله گرفته می شود چه اعلام شده چه اعلام نشده هرازچند گاهی دسته ای از زنان و خوردسالان و کهنسالان و یا نه جوانان غیور و سرمایه های انسانی این مرز و بوم قربانی تغییرات جوی، تروریسم، بلایای طبیعی و یا قحطی می شوند.

برفکوچ نه یک حادثه غیرمنتظره و نه بی سابقه می باشد، رانش زمین نه یک حادثه غیر قابل پیش بینی و نه موقتی و مقطعی می باشد، مسدود شدن شاهراه ها و جاده های اصلی تردد مردم در نقاط دور افتاده نیز نه عجیب و نه غافلگیر کننده می باشد اما…

اما بی تفاوتی ارگ نشینان و دست اندرکاران کمیته اضطرار و وزارت خانه های تار عنکبوت گرفته مرتبط با بهسازی بافت های دهات و جاده ها و حمل و نقل و وزارت داخله و … بسا غیر منتظره و بی سابقه و عجیب و غافلگیر کننده می باشد.

در هیچ کجای جهان چنین ظلم آشکاری که هرساله گورهای دسته جمعی برای ملت و سالگردهای ناتمام عزاداری برای دولت باشد رخ نمی دهد؛ در هیچ کجای دنیا بر سر اجساد زیر باد و یاران و آفتاب مانده و هنوز مدفون نشده عکس دسته جمعی و یادگاری نمی گیرند.

نه تنها خانه و کاشانه و مال و جان و فرزندان ده ها و صدها تن از باشندگان بدخشان و سالنگ و پنجشیر بر باد رفت که زمین های کشاورزی، کارگاه ها و امکانات تولیدی آنان نیز تخریب شد و در این میان اعلام سه روز عزای عمومی کدام خسارت را جبران می کند؟

آیا در طی این سه روز عزای عمومی، دولتمردان و متنعم شدگان از خوان گسترده ارگ جز گرفتن چهره مغموم ظاهری به خود، مابقی چور و چپاول ها و اختلاس ها و زدوبندها و سوء استفاده ها را به روزهای آتی موکول می کنند یا خیر؟!

آیا می شود که فقط و فقط برای سه روز از نان چرب و نرم و جای گرم خود به نشانه همدردی چشم بپوشند؟!