عبدالله مدیون اشرف غنی است؟!

زمانی که اختلافات و تنش ها پیرامون انتخابات باطل و سراسر تخلف و تخطی و تقلب میان سران دو تیم اصلاحات و همگرایی و تحول و تداوم بالا گرفته بود و مردم ملکی به هر چیزی جز روند فزاینده تنش ها و ابقای غیر قانونی حامد کرزی در پست ریاست جمهوری بود؛ پیش بینی چنین روزهایی نشد.

این روزها حدود 6 ماه و اندی از وصلت نافرجام و نامیمون و یکجا شدن ناهمگون تیم های رقیب در ارگ ریاست جمهوری کابل و مازاد شدن دفاتر و دستک ها و چوکی و ها و معاشات و به تبع آن اختلاف نظرها و تنش ها می گذرد با این تفاوت که گزارش ها حاکی از روند نزولی امنیت و ثبات است نه بهبود آن.

جان کری که فرشته نجات و بانی خیر و فرستاده الهی لقب گرفته بود با خوشبینی محض و مفرط برخی… پای بر خاک کابل گذاشت، دست اشرف غنی و عبدالله را در دستان یکدیگر قفل کرد و اتحاد و انسجام و مشارکت را رمز پیشرفت و توسعه و خدمت به خلق دانست ولو اینکه…

ولو اینکه نهادهای مدنی، آگاهان امور، رسانه ها و مطبوعات و بسیاری از تیم های بازمانده از صدر کورس انتخابات ریاست جمهوری بارها خاطرنشان کردند و هشدار دادند که تعاریف کاخ سفید از پیشرفت و توسعه و خدمت با تعاریف اشرف غنی غرب گرا و عبدالله شرق محور بسی فاصله دارد.

هم اینک دوباره طی تماسی تلفنی و ویدیو کنفرانسی زمانبندی شده و پس از طی کش و قوس های فراوان بر بدنه حکومت وحدت ملی ناشی از اختلافات ریشه ای روسای جمهور و اجرایی، باز هم وزیر خارجه امریکا قد علم می کند تا هم خط و مرز هر یک را تعیین کند و هم بر تخم نفاق و تفرقه دامن بزند.

نظر به سخنان صریح جان کری بر درجه بندی غنی و عبدالله و نیز دین عبدالله به بزرگواری غنی(!) که منجر به سخنان بی پرده و آتشین رییس اجرایی پس از شش ماه سکوت سنگین شد می توان براحتی نتیجه این پرده برداری ها و افشاگری های غیرمعمول را پیش بینی کرد.

داکتر عبدالله که به زعم خودش این پست را از کسی تحفه و هدیه نگرفته و رکن اساسی حکومت وحدت ملی بشمار می رود برای احقاق حقوق درنظر گرفته برای خود کمی دیر جنبیده است و پس از متهم شدن به مورد لطف و مرحمت برنده اصلی انتخابات قرار گرفتن به دفاع و رفع اتهام از خود برخاسته است.