جدول هایی که مدام تغییر می یابند

با تغییر جدول زمان بندی شده خروج نظامیان امریکایی از خاک کشورمان از اوایل 2014 به اواخر 2014 و سپس به 2015 و سرانجام به زمان نامعلوم و بنابر صلاحدید خود یانکی ها، نباید از استقبال اشرف غنی و مزدوران گردآمده اش در ارگ ریاست جمهوری شگفت زده شد.

زمزمه های رفتن و ماندن به شرطها و شروطها که از سال های 2013 تاکنون بصورت نواری عریض و طویل بر گلوی افکار عمومی پیچیده و تابانده می شود سرانجام گره کوری خورد که بازشدنش تنها به دست خود یانکی ها است و بس.

بالاخره زمان موعود فرا رسید و امریکایی های فرشته نما و دشمنان قسم خورده ی تروریسم و خشونت علیه زنان که منجیان بشریت نمایانده می شوند، بر آن شدند که تا اطلاع ثانوی در خاک طلسم شده ی افغانستان بمانند و برای رفاه و امنیت و آبادنی این کشور بکوشند!

از آنجا که دیگر کشورهای عضو ناتو، آیساف و نیز مزدوران همسایه از سرکردگی امریکا تبعیت و حمایت می کنند و به پیمان آتلانتیک شمالی برای نجات جهان از ظلم و جور و جفا وفادارند؛ تصمیم خود به ترک سریع و کامل قلب اسیا را به تداوم حضور در کشورمان تغییر داده اند.

این مهملات و اراجیفی که در اذهان عمومی و بر گلوگاه مردم ملکی فشار وارد می آورد در طی سالها و ماه ها و روزهایی که بیشترین آوارگان و مهاجران و پناهجویان اروپا را افغانستانی ها تشکیل می دهند؛ موجب اعزام بیشتر نیروهای اروپایی به افغانستان می گردد.

لذا با تغییر جدول زمان بندی شده خروج نظامیان امریکایی از خاک کشورمان از اوایل 2014 به اواخر 2014 و سپس به 2015 و سرانجام به زمان نامعلوم و بنابر صلاحدید خود یانکی ها، نباید از استقبال اشرف غنی و مزدوران گردآمده اش در ارگ ریاست جمهوری شگفت زده شد.

در واقع پس از اعلام صریح مقامات امریکایی نسبت به تداوم حضور با نیروهای نظامی و پایگاه های دایمی در افغانستان که به زعم بسیاری قابل پیش بینی بود؛ مقامات آلمان، ایتالیا، اسپانیا، انگلیس و برخی کشورهای دیگر اروپایی نیز تغییر جهت دادند و به مرکز کشورمان شتافتند تا از قافله عربستان، ایران، پاکستان، ترکیه، چین، روسیه، هند و تاجیکستان عقب نمانند.

نظر به تمام موارد مذکور و بیشمار موارد از قلم افتاده اینک افغانستان که روزگاری کشوری آباد و آزاد و مستقل و امن بود لقمه آماده ای برای بلعیده شدن توسط رقبای شرق و غرب جهان شده است و فقط می توان گفت بشتابید که خاک کشورمان به حراج گذاشته شد… هیهات!