انگلیس رفت و امریکا برگشت

مدت ها پیش از این و در طول ماه ها و سال ها به فواصل زمانی گوناگون و با توجه به شدت و ضعف امنیت و ثبات در قلب آسیا و نیز هنرنمایی ها یا اتلاف نیرو و تسلیحات نیروهای امنیت ملی و اردوی ملی و پلیس محلی زمزمه های اینچنین به گوش می رسید.

هر دم به بهانه ای واهی و با توجیهی برای شرق غیرقابل قبول و نیز با سرپوش گذاشتن بر اثرات منفی این اقدام، با نگاهی کاملا خوشبینانه و افراطی در این خصوص دم می زدند و بر لزوم و ضرورت این قادام پای می فشردند.

برکسی پوشیده نیست که افغانستان در بازی برد بردی گرفتار آمده است که خود این میان صرفا قربانی و میدان بازی برای برندگان قدرت های شرقی با رقبای غربی و استعمارگر پیر و استکبار جهانی است و بازنده ای جز کابل در این کشاکش وجود نخواهد داشت. همچنان که اخیرا لندن سربازان خود را از کابل خارج کرد تا واشنگتن فراغ بال بیشتری یابد.

اینک رفته رفته زمزمه ها درخصوص عدم اطمینان از امنیت نسبی و ثبات شکننده افغانستان و به تبع آن دلسوزی سربازان رژه رونده بر خاک کشورمان به بانگی رسا تبدیل شده است که از کاخ سفید به گوش می رسد و آن چیزی نیست جز افزایش نیروهای ناتو در قلب آسیا.

ابقای حضور کثیر نیروهای نظامی و آموزشی و فرماندهان و مستشاران و سفرا و نمایندگان امریکایی یا منتسب به منافع امریکا در قلب قدرت های رقیب و در میان نگرانی و مخالفت مسکو، تهران، پکن و دهلی نو از کابل 2015 تا 2025 ویرانه ای با رد پای گرگهای شرقی و غربی خواهد ساخت و بس!

تیر خلاص واشنگتن بر پیکر امنیت ملی درحالی شلیک می شود که تمامی جوانب امر سنجیده شده و صلاح ابرقدرت غرب در این دیده شده است که شمار نیروهای نظامی امریکایی و پوتین های یانکی ها بر خاک افغانستان کاهش نیابد تا خللی در برنامه های از پیش تعیین شده کاخ سفید وارد نیاید.

گرچه رسیدن به مقام و منسب و قدرت در تمامی سطوح و لایه ها بدون حمایت یکی از کشورهای همسایه یا اروپا و امریکا در افغانستان غیرممکن است و تمامی افراد حاضر در ارگ به لطف حمایت یک یا چند قدرت خارج از مرزها و نیز گروه های خاص داخلی به چوکی رسیده اند لیکن…

لیکن نیم دیگر کابینه که همچنان بلاتکیلف است و نیز سفر قریب الوقوع غنی و عبدالله به امریکا و دیدار با مقامات ارشد آن کشور مهر تایید نهایی بر تصمیم عدم کاهش سربازان جان بر کف ناتو به سرکردگی غرب برای نجات کابل از شر تروریسم می دهد(!) تاریخ به این حماقت خواهد خندید و فرزندان افغانستان 2025 خواهند گریست.