انقلابی که در ایران ماند!

ایران و افغانستان سی و شش سال قبل در سالهای دهه 50 تفاوت چندانی با یکدیگر نداشتند، ایران و افغانستانی که کیلومترها مرز مشترک، فرهنگ و زبان و مذهب مشترک و جغرافیا و تاریخ مشترک داشتند سی و شش سال قبل راه شان از هم جدا شد.

ضمن عرض تبریک به ملت و دولت ایران برای فرارسیدن بهار انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران باید گفت متاسفانه این انقلاب و بپا خواستگی چندان که باید و شاید مایه عبرت و الگوی دیگر کشورها قرار نگرفت. هرچند بصورت مقطعی تاثیرات خاص خود را در منطقه و برخی دیگر کشورها داشت.

در حالی ایران سی و ششمین انقلاب برومند و رشید خود را جشن می گیرد که افغانستان این روزها همچون سالیان قبل سی و ششمین دور تسلسل و مدار باطل خود را تجربه می کند و همچنان در نقطه شروع درجا می زند.

لشکرکشی امریکا و متحدان غربی و شرقی اش به خاک افغانستان و اندک دستاوردهایی که با تحمل هزینه های فراوان همراه بود نیز نتوانست جبران مافات نماید و تغییری محسوس و ملموس و همیشگی برای حاکمیت ملی، قانونمداری و امنیت در قلب آسیا داشته باشد.

رهبر کبیر انقلاب آیت الله خمینی با حمایت اقشار مختلف مردمی و نیز اهداف و برنامه های مدون و مبین توانست نظام طاغوت را سرنگون سازد و پیام آور عدالت و آزادی برای ایران و ایرانیان و البته هرکشور مسلمان و آزادیخواه دیگری باشد اما…

اما ایران علیرغم 36 سال حرکت روبه جلو نتوانست تاثیر چندانی بر عموم کشورهای همجوار یا با شرایط یکسان خود بگذارد و بدین ترتیب جز در معدود کشورهای عربی همچون لبنان، شاهد 36 سال در جازدن عاری از سیاست و کیاست در افغانستان و برخی دیگر کشورها بودیم.

بودند رهبران مردمی بپاخواسته برای عدالت و آزادی و اسلام که در برابر کمونیست جهاد کردند و هریک از مجددی ها، مزاری ها، اسماعیل خان ها، سیاف ها، ربانی ها، دوستم ها و… می توانستند خمینی دیگری در منطقه باشند اما گرفتار نقشه های شوم غربی مانند قوم گرایی، جنگ داخلی و برادرکشی شدند.