از برمک تا درانی بر یک چوکی

وزارت احیا و انکشاف دهات از آن دسته وزارتخانه های مغفول مانده ای است که در دل خود نتایج و اندوخته بسیاری برای آینده افغانستان دارد؛ چرا که دهات دور افتاده افغانستان می تواند در آن واحد متروکه و مامن طالبان و یا مملو از گلوگاه های قاچاق مواد مخدر باشد.

نصیر احمد درانی در جریان ایستگاه تلاشی جیب های وزرا توسط وکلا توانست به سلامت از این گذرگاه عبور نماید و با 145 رای تایید، 71 رای رد، 19 رای ممتنع و 5 رای باطل بر چوکی وزارت خانه مختص به انکشاف و احیای دهات افغانستان بنشیند.

از ویس احمد برمک تا شفیق احمد علمیار و از جار الله منصوری تا محمد احسان ضیا که در جریان سیزده سال گذشته حکومت حامد کرزی بر چوکی وزارت احیا و انکشاف دهات تکیه زده اند کارهای بسیاری پیش روی نصیر احمد درانی به یادگار گذارده اند تا به سرانجام برسد.

وی که پیش از این سابقه فعالیت در معاونت وزارت معادن را در کارنامه خود دارد، جزو معدود نامزدان وزیر پیشنهادی کابینه است که توانست از گذرگاه تایید صلاحیت و رای اعتماد عبور نماید و این وزارتخانه را بیش از این متروکه و مسکون و خموده نماند اما…

اما آیا چه میزان زمان و توان و نیروی متعهد و متخصص برای تحقق وعده های درانی مبنی بر ظرفیت سازی، کاهش مصارفات بیجا، برنامه ریزی زیر یک چتر، جلوگیری از پروژه های تکراری، برنامه ریزی روی ظرفیت سازی به منظور بهبود روابط میان قریه و شهر، تطبیق پروژه های ستندرد و انکشاف متوازن در محلات محروم نیاز است؟

از 400میلیون یورویی که ویس احمد برمک از جامعه جهانی به منظور توسعه دهات افغانستان درخواست کرد تا تمامی برنامه ها و شعارهای مد نظر وزرای پیشین این وزارتخانه، وضعیت دهات دورافتاده، فقیر، ناامن و بدوی افغانستان چقدر بهبود یافته است؟

یا به عبارتی دیگر چرا تبدیل افراد به تغییر در وضعیت و خروجی وزارتخانه ها نمی انجامد؟ و با استناد به این مهم پس دلیل تبدیل ها و جابجایی افرادی هر از چند ماه یا سال در چوکی های مختلف به چه منظور است؟ آیا درانی دروازه احیا و انکشاف دهات خواهد بود؟