کنفرانس توکیو چه دستاوردی خواهد داشت؟

برنامه زمانبندی خروج نیروهای بین المللی از افغانستان سوالات بزرگی را در داخل و خارج کشوربه وجود آورد. پرسش هایی که بیشتر حول این محورها می چرخید که چرا دولت افغانستان و جامعه جهانی روی خروج زودهنگام و شتاب آلود نیروها از افغانستان به توافق رسیده است.

آیا این خروج به معنای عقب نشینی جامعه جهانی از اهداف اعلام شده شان در سال 2001 می باشد؟ آیا جامعه جهانی بار دیگر می خواهد مردم افغانستان را در برابر هزاران مشکل امنیتی، سیاسی و اقتصادی تنها بگذارد؟ آیا دولت با خروج نیروهای خارجی از افغانستان قادر به تامین امنیت در کشور خواهد بود؟

اینها عمده ترین سوالاتی بودند که در ذهن شهروندان کشور وجود داشت و از سوی بسیاری از رسانه های خارجی نیز مطرح می شدند. اما دولت با تاکید بر استقلالیت و توانایی نظام در مقابله با تهدیدات احتمالی تلاش می کرد تا باور و اعتماد ملی را نسبت به توانایی های حکومت و نیروهای امنیتی جلب کند؛ اما مردم با توجه به واقعیت های موجود در کشور ادعاهای مقامات حکومتی را تبلیغاتی بیش نمی دانستند.

تعدیل در سیاست های جامعه جهانی در مورد خروج نیروهای نظامی خارجی از کشور، تاکید بر تعهدات دوامدار امنیتی و سیاسی جامعه جهانی از افغانستان و امضای پیمان های استراتژیک با کشورهای قدرتمند جهان و منطقه برای دوام حمایت های امنیتی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مجموعه پارامترهایی بودند که تا حدودی سطح نگرانی ها را پایین آورد.

برگزاری نشست های بین المللی و بخصوص اجلاس شیکاگو و توکیو که تعهدات امنیتی، سیاسی و اقتصادی مشخص کشورهای کمک کننده را برای افغانستان، تثبیت می کنند، این ایده را در نزد شهروندان افغانستان تقویت کرد که جامعه جهانی همچنان متعهد و پایبند به تامین امنیت افغانستان و برقراری صلح و ثبات و تحکیم ارزش های دموکراتیک در  کشور می باشند، اگرچه نتایج اجلاس شیکاگو درباره آینده افغانستان مطابق انتظار مردم نبود؛ اما امیدواری ها بیشتر به فیصله هایی شکل گرفت که قرار است تا دوماه دیگر در نشست بین المللی توکیو گرفته شود. نشست توکیو قرار بود بیشتر ماهیت اقتصادی دارد و میزان مطالبات افغانستان و تعهدات مالی اعضای جامعه جهانی را به بحث و بررسی می گیرند.

اظهارات جدید نماینده ملل متحد در افغانستان درباره نقش آینده این سازمان در کشور و نیز درباره این که در کنفرانس توکیو تعهدات مالی برای افغانستان صورت نمی گیرد، ابهامات جدیدی را در مورد سیاست های جامعه جهانی در قبال افغانستان ایجاد می کند. بر اساس این اظهارات در کنفرانس توکیو تنها در ارتباط به چگونگی مصارف و شفافیت کمک ها توسط کشورهای کمک کننده در نشست شیکاگو بحث و گفتگو صورت می گیرد.

در حالی که قرار بود در نشست شیکاگو اعضای ناتو پرداخت مبلغ 1/4 میلیارد دالر را برای تقویت و تجهیز نیروهای امنیتی به عهده بگیرند؛ اما به جز چند کشور که تعهدات مالی شان را در این ارتباط اعلام کردند، سایر کشورها هیچ تعهدی نکردند و این مساله سبب شد که موضوع کمک به نیروهای امنیتی در هاله ای از ابهام بماند.

انتظار می رفت که در نشست توکیو علاوه بر تعهدات مشخص جامعه جهانی در قبال بازسازی و نوسازی افغانستان، تعهدات ناقص کشورها درباره تقویت نیروهای امنیتی را نیز تکمیل نمایند.اگر بنا به گفته نماینده سر منشی ملل متحد در افغانستان در کنفرانس توکیو هیچگونه تعهد مالی صورت نگیرد و تنها به میکانیزم چگونگی به مصرف رسیدن و حسابدهی کمک هایی که در کنفرانس شیکاگو به افغانستان وعده داده شده، پرداخته شود، این یک شکست بزرگ برای کنفرانس مهم توکیو تلقی خواهد شد.

زیرا این موضوع بیانگر این است که اعضای جامعه جهانی به دلایل مختلف چندان تمایلی به ادامه کمک های خود به افغانستان ندارد و به گونه های مختلفی سعی می کنند از تعهد کمک های مشخص به افغانستان سرباز زنند. بدون شک مشکل عینی و جدی افغانستان با اظهارات دیپلماتیک قابل حل نیست؛ بلکه نیازمند عمل مبتنی بر اراده قوی از سوی اعضای جامعه جهانی است و مردم افغانستان نیزسیاست ها و اقدامات بین المللی را با توجه به تغییرات واقعی در زندگی روزمره خود مورد ارزیابی قرار می دهند و نه به حمایت های صرفا اخلاقی .

منبع:روزنامه افغانستان