صراط مستقیم از اسلام آباد تا آسیای میانه

این سیاست کثیف و پیچیده و مرگبار پاکستانی و تمامی حامیان با نفوذ پشت پرده اش از ابتدای راه تاکنون با قربانی شدن صدها، هزارها و حتی میلیون ها نفر از مردم ملکی افغانستان همراه بوده است و این طریق که می پیماید به همین منوال ادامه خواهد داشت.

از تصرف علنی و عینی قسمت هایی از جنوب و شرق افغانستان بدست تحریک طالبان پاکستانی پشتون تبار و پنجابی سالها است که می گذرد اما همواره توزیع کلدار بجای افغانی، عبور و مرور آزادانه در دو سوی مرز دیورند و بیجا شدگی مردم ملکی مرز نشین پاسخی جز سکوت نداشته است.

اینک در راستای همان سیاست دوپهلو و نیمی پیدا و نیمی پنهان اسلام آباد به کابل زنگ خطرها برای کانال کشی مستقیم پاکستان به آسیای میانه از راه بدخشان به صدا درآمده است به گونه ای که هر لحظه بیم آن می رود که بدخشان و پنجشیر نیز به همان سرنوشتی دچار شوند که کنر و نورستان و ننگرهار و … دچار شد.

این راهگشایی آهسته و پیوسته ای که بی هیچ قال و مقال اضافه ای از سوی طالبان پاکستانی در افغانستان درحال انجام شدن است زیر سایه غفلت خودخواسته و نااگاهی تعمدی مقامات افغانستانی می باشد و بنابراین هیچ مانعی برای عملیاتی شدن برنامه های درازمدت ایشان وجود ندارد.

دیروزهای نه چندان دوری که آهسته و پیوسته جای پای عمیق و ماندگار گروهک های تروریستی پشتون تبار پاکستانی و پنجابی در قندهار و خوست و ننگرهار و کنر و نورستان باز شد؛ هر آنکس که می بایست اقدامی می کرد گوش و چشم را بست تا مبادا گزندی به پست و مقامش برسد.

امروزها نیز که براحتی طالبان راه شمال شرقی را ناامن می کنند و ولسوالی ها را یکی پس از دیگری به تصرف خود در می آورند تا راهی مستقیم و کوتاه به آسیای میانه بگشایند هیچ یک از ولسوال ها و والی ها و شاروال ها و مقامات امنیه لام تا کام سخنی برنمی آورند یا قدم از قدم برنمی دارند تا از ترکش های احتمالی جان سالم بدر ببرند.

و اینگونه است که از یکسو صراط مستقیم پاکستانی از اسلام اباد تا آسیای میانه شکل می گیرد و از سوی دیگر کشورهای همسایه و دیگر ناظران منطقه ای، افغانستان را مرکز تروریسم و ناامنی پراکنی می بینند و به راستی که از ماست که بر ماست و اگر دیروزها آنگونه خموش و منجمد نمی ماندیم امروزها اینگونه سرافکنده و ترسان نمی بودیم.