25 دلو 1393 - مقالات
سیصد میلیون دالر سالانه جزو ارقام نجومی و کلانی است که بی هوا در مرزها و بدست برخی منفعت طلبان زورمند به مصرف می رسد یا هزینه می شود؛ این بار برای حمل و نقل مسافران به کشورهای همسایه جهت درمان.
بخش صحت عامه افغانستان بویژه در قسمت بیماری های داخلی و امراض قلبی حتی یک بیمارستان تخصصی در اختیار ندارد؛ عدم تحصیلات عالیه و تخصص های ضروری داکتران از یک سو و عدم بازگشت نیروهای بورسیه شده پزشکی به وطن از سوی دیگر.
از گمرکات، مرزها، بانک مرکزی، جهانی و مجامع کمک کننده بین المللی از یکسو میلیون ها دالر وارد خزانه ملی و از آنجا به جیب های زورمندان محلی و ارگ نشینان واریز می شود و از سوی دیگر همه ساله 300 میلیون دالر از اقشار ضعیف و مردم ملکی خرج تداوی در هند و پاکستان می شود.
کشورهای همسایه، دست اندرکاران حمل و نقل بیماران و همراهانشان در دو سوی مرز و امثالهم درحالی از هزینه های کلان تحمیل شده بر مردم ملکی افغانستان سود می برند که سالانه ده ها برابر همین هزینه درآمد حاصل از صادرات مواد مخدر به داروخانه های جهان است.
سود سرشار از کشت و قاچاق مواد مخدر به جیب بیگانگان چمبره زده بر خاک افغانستان ریخته می شود درحالی که هیچ فکر و برنامه ای برای فراورده های دارویی در داخل کشور و برای اقلام مورد نیاز داروخانه ها نشده است و اگر طبیب حاذقی هم باشد داروها وارداتی است.
خام فروشی و صادرات مواد اولیه برای فراوری کالاهای مورد نیاز سالها است که در کشورهای درحال توسعه به حداقل رسیده است درحالی که افغانستان همچنان مواد مخدر به داروخانه های جهان می فروشد و داروهای حیاتی را با ده ها برابر قیمت وارد می کند.
وزرای ضعیف، برنامه های عجولانه یا با اهمال، عدم تعهد در کنار عدم تخصص و تجربه، چور و چپاول مزدوران و مستشاران از منابع طبیعی و مواد معدنی و نیز عدم بازگشت بورسیه های پزشکی و متخصصان به کشور همه و همه شرایطی را رقم زده است که مردم ملکی بیمار قربانیان این واقعه باشند.
درحالی نهادهای بین المللی و مسوولان ظاهرا دلسوز جهانی از صرف میلیون ها دالر در افغانستان دم می زنند که هرگز از میزان خروج ارز از کشور و سود سرشار خام فروشی کلامی به میان نمی اورند تا فیروز وزیر جدید صحت عامه از این راز پرده بردارد. این چه تعبیری می تواند داشته باشد جز فریب افکار عمومی؟
چنان چه مثل روز روشن است نه کشورهای کمک کننده خارجی و نه مسوولان مداخله گر در امور افغانستان هرگز نخواسته اند بجای دادن نان، دانه در اختیار مردم ملکی بگذارند و بجای سوزاندن زمین های زیر کشت خشخاش و کوکنار کارخانجات تولیدات دارویی برپا نمایند.
