26 اسد 1396 - مقالات
آریانا نیوز: جریان اسلامگرای الوفاء گزارشی را در ارتباط با تاریخ دخالت انگلیس در بحرین به نفع آل خلیفه و علیه خواست و اراده بحرینی ها نشر کرد.
دخالت انگلیس در بحرین که به چند قرن پیش باز می گردد تا امضای قراردادهای متعدد و انحصاری کردن حضور خود در این کشور و قیمومیت بر آن پیش رفت.
آغاز روابط انگلیس با بحرین
روابط انگلیس و آل خلیفه در سال 1805 آغاز شد، به این ترتیب که در آن زمان انگلیس بزرگترین نیروی اشغالگر بحرین بود و به همراه آل خلیفه به سلطه گری و سرکوب ملت بحرین اقدام کرد.
به مناسبت سالگرد استقلال بحرین که البته آل خلیفه این مناسبت را جشن نمی گیرد، جریان اسلامگرای الوفاء گزارشی را در ارتباط با تاریخ دخالت انگلیس در بحرین به نفع آل خلیفه و علیه خواست و اراده بحرینی ها نشر کرد که روز شمار آن به شرح زیر است:
جانبداری انگلیس از بحرین در اختلاف با عربستان
1805
انگلیس در اختلاف قبیله آل خلیفه با دولت نخست سعودی، طرف بحرین را گرفته و در مقابل به امتیازاتی در ارتباط با استقرار کشتی های انگلیسی در خلیج فارس دست یافت.
1820
انگلیس با آل خلیفه و برخی نظام های حاکم خلیج فارس قرارداد صلح امضا کرد که شامل به رسمیت شناختن این نظام ها از سوی انگلیس و در مقابل نفوذ ژئو سیاسی در منطقه بود .
1861
انگلیسی ها با سران آل خلیفه توافق صلح و دوستی دائم امضا کردند که به موجب آن قبیله آل خلیفه از دزدی بحری دست برداشته و در مقابل از حمایت انگلیس برخوردار شده و این کشور ضامن تامین نیازهای آن شد.
امضای قراردادهای متعدد؛ سودجویی انگلیس در بحرین
1869
انگلیس در کشمکش داخلی بین آل خلیفه بر سر قدرت دخالت کرد و عیسی بن علی آل خلیفه را منحیث حاکم بحرین تعین کرد.
1880
انگلیسی ها با قبیله آل خلیفه قراردادی را امضا کردند که به موجب آن به حاکم بحرین اجازه داده نمی شد بدون اجازه انگلیس با هیچ نیروی خارجی وارد گفت وگو شده و یا معاهده ای امضا کند و یا نماینده گی دیپلوماتیک داشته باشد و البته تماس های دوستانه که عرف معمول بوده و از نظر اهمیت در رتبه دوم قرار داشت، شامل این ممنوعیت انگلیسی نمی شد.
1892
انگلیس از بیم افزایش نفوذ عثمانی ها و فرانسه در منطقه، قرارداد جدیدی را با بحرین امضا کرد که بر اساس آن امکان هرگونه نفوذ این دو در بحرین سلب می شد.
در همین ارتباط قرارداد های 1880 و 1892 بحرین را به منطقه حفاظت شده انگلیس تبدیل کرده و امکان تسلط کامل آن بر روابط خارجی و داخلی بحرین را فراهم کرد تا جایی که حاکم بحرین باید در خصوص مسایل داخلی مطیع توصیه های انگلیس باشد.
قرن بیستم
1904
قدرت دادن به یک معتمد انگلیس در بحرین تا امکان اشغال و قیمومیت انگلیسی ها بر این کشور تقویت شود و قدرت او فراتر از قدرت حاکم بحرین باشد.
1913
انگلیس شورای حکومتی دولت بحرین را تشکیل داده و اختیار نابودی بیگانگان در بحرین را به خود اختصاص داد.
1914
استفاده انحصاری انگلیس از تیل بحرین به منظور تامین نیازهای جنگی انگلیس.
1919
انتفاضه اول و تجمع حدود پنج هزار باشنده بحرینی در برابر تعمیر معتمد سیاسی انگلیس در اعتراض به سیاست های سرکوبگرانه .
1925
تعین یک انگلیسی به نام بلگریف منحیث مشاور سیاسی به جای معتمد سیاسی انگلیس در بحرین.
1935
انتقال پایگاه بحری اصلی انگلیس در منطقه خلیج فارس به بحرین آن هم اندکی پس از آغاز تولید تیل در سطح گسترده.
1954
در پی تظاهرات حمایت جویانه از فلسطین و جمال عبدالناصر و نیز مخالفت با رژیم صهیونیستی و انگلیس، رهبران هیئت اتحاد ملی به دستور معتمد سیاسی انگلیس دستگیر شده و به خارج از کشور تبعید شدند.
شعله ور شدن انتفاضه مردمی در بسیاری از نقاط بحرین
1965
شعله ور شدن انتفاضه مردمی مارچ در بسیاری از مناطق اصلی بحرین در پی برکناری یک هزار و 500 کارمند بحرینی از شرکت ملی تیل بابکو که بنابر تصمیم مشاور انگلیسی در بحرین گرفته شده بود.
این انتفاضه سه ماه طول کشید و تعداد زیادی از بحرینی ها در جریان آن به قتل رسیدند و علاوه بر این صدها نفر دستگیر شده و بسیاری از رهبران این تکاپوی مخالفت جویانه از کشور تبعید شدند.
پس از قتل هفت باشنده بحرینی در برابر شاروالی منامه در تاریخ یازدهم مارچ به دست پولیس، درخواست ها مردمی مبنی بر اخراج بلگریف شدت پیدا کرد.
قتل بسیاری از باشنده گان بحرینی به دست افسر استخباراتی انگلیسی
1966
انفجار دو دستگاه موتر متعلق به باب افسر استخباراتی انگلیس و دیگر متعلق به احمد محسن تبعه اردنی به دست جبهه آزادیبخش ملی.
پس از آن ایان هندرسون افسر استخباراتی انگلیس منحیث رییس دستگاه امنیت دولتی بحرین تعین شد. بسیاری از بحرینی ها تا زمان تقاعدی او در سال 2000 به دست او به قتل رسیدند.
پایان حضور نظامی انگلیس در بحرین
1970
پایان حضور نظامی انگلیس در منطقه شرقی سوئز از جمله بحرین.
1971
نیروهای نظامی انگلیس از بحرین خارج شدند و فقط مشاوران امنیتی در این کشور باقی ماندند و تمام قرارداد ها و توافقنامه های دو طرف تا امروز به حال خود باقی است.
حضور نظامی امریکاییها در بحرین
در همان سال آل خلیفه با امریکایی ها توافقنامه ای را امضا کرد که اجازه حضور نیروهای نظامی آن را در خاک بحرین فراهم می کرد.
دستگیری و شکنجه آزادیخواهان بحرین به دست افسر انگلیسی
9801
در آن سال نقشه جبهه اسلامی آزادبیخش بحرین مبنی بر سرنگونی نظامی آل خلیفه برملا شد و پس از آن 72 نفر از اعضای این جبهه روانه زندان شده و از سوی سرویس امنیت دولتی به رهبری هندرسون افسر انگلیسی تحت شکنجه قرار گرفتند.
پس از این اتفاقات، ناآرامی های پراکنده ای در بحرین رخ داد که مهم ترین آن در منامه پایتخت این کشور بود و در اثر آن جمیل علی جوان بحرینی زیر شکنجه در زندان های هندرسون به قتل رسید.
1994
شعله ور شدن انتفاضه کرامة که در جریان آن 40 شهروند بحرینی به قتل رسیدند؛ در آن زمان هندرسون ریاست سرویس امنیت دولتی بحرین را بر عهده داشت واین نهاد، مرجع سرکوب اعتراض ها و استنطاق رهبران مذهبی و سیاسی بود.
قرن بیست و یکم
2005
تونی بلر نخست وزیر انگلیس و حمد بن عیسی بن سلمان آل خلیفه حاکم بحرین با صدور بیانیه ای مشترک اعلام کردند دو کشور روابط مستحکم ، طولانی مدت و عمیقی دارند.
2006
بحرین و انگیس توافقنامه تشویق سرمایه گذاری مشترک را امضا کردند که به موجب آن زمینه مناسبی برای سرمایه گذاری انگلیس در خاک بحرین فراهم می شد.
2007
توافق همکاری بازار سهام بحرین و بازار اوراق بهادار لندن بین دو کشور امضا شد.
2012
توافق همکاری دفاعی بین بحرین و انگلیس امضا شد که بر اساس آن تبادل اطلاعاتی بین دو کشور گسترش یافته و علاوه بر این به موجب آن همکاری علمی، تخنیکی و آموزش مشترک نظامی مشترک تقویت می شد.
2013
آل خلیفه با درخواست 240 انگلیسی مبنی بر دریافت تابعیت بحرینی موافقت کرد.
حمد آل خلیفه در آن سال در جریان سفر به انگلیس در سخنانی در حضور مسئولان این کشور از کمک های امنیتی آن به کشورش قدردانی و تاکید کرد بحرین از انگلیس بی نیاز نخواهد شد و با وجود پایان استعمار در سال 1971 انگلیس بدون هیچ تغییری در بحرین حضور دارد.
او روابط نظام حاکم بحرین با انگلیس را مستحکم برشمرده و گفت این روابط می تواند بیش از پیش تقویت شود.
پایگاه نظامی انگلیس در بحرین
2014
امضای توافقنامه برپایی یک پایگاه نظامی انگلیس در بحرین.
2016
گشایش پایگاه نظامی انگلیس در بحرین که زمینه تقویت حضور نظامی انگلیس در منطقه خلیج فارس را فراهم می کرد.