1 ثور 1394 - مقالات
خانواده های بیش از 40 مسافر هزاره ربوده شده در دو نوبت از غزنی و زابل که هفته ها است و ماه ها است برای گرفتن خبری از اعضای اسیر شده خود به در و دیوار می زنند و همه راه ها را بسته می یابند آخرین گزینه مسالت آمیز را هم امتحان کردند و…
و با این فرض که از تحصن و اعتصاب و راهپیمایی با بیرق ها و پلاکارد ها چیزی عایدشان نمی شود و فقط سوژه های خبری مفت و مجانی به مطبوعات و رسانه ها و نهادهای مدنی بی کار می دهند؛ ورودی پارلمان را مسدود کردند تا شاید به نوایی برسند.
درست در روزی که قرار است 16 نامزد وزیر معرفی شده پس از بیش از شش ماه از سال کاری و مالی دولت، بالاخره تعیین تکلیف شوند و براساس میزان دالرهای هزینه کرده تایید یا رد صلاحیت گردند؛ مردم ملکی و اقوام و اقارب اسرای هزاره سد راه نمایندگان می شوند.
این آخرین گزینه مسالمت آمیز و بدون خشونت و درگیری بود که در این بحبوهه برای خانوارهای سرگردان و نگران و بیمناک از وضعیت نامعلوم فرزندانشان تیک خورد بنابراین دیگر راهی نمی ماند جز مقابله به مثل و به اسارت گرفتن برخی مسوولان و سربریدن برخی ارگ نشینان!
وقتی سربریدن رسم می شود و به لطف ورود و ظهور داعش در افغانستان و بریدن سرهای نظامیان و غیرنظامیان و هر جانداری که به دست شان می رسد؛ در سرتیتر توجهات داخلی و خارجی قرار می گیرند و طالبان نیز سر اختطاف شدگان در اجرستان و مالستان غزنی را از تن جدا می کنند دیگر…
دیگر چاره ای جز این برای مردم ملکی باقی نمی ماند تا فردا سرهای بی بدن یا بدن های بی سر فرزندان و اعضای خانواده شان را نبینند. از همین تریبون ورودی پارلمان به برخی مسوولان بی مسوولیت ذی ربط با امنیت ملی اعلام می کنند که خود خواسته را تدبیر نیست.
زین پس اگر خبری و گزارشی و مخابره ای و بمب رسانه ای برای بریده شدن سر برخی سران حکومت وحدت ملی منتشر و منعکس شد جای تعجب یا تحیر ندارد که هیچ، حتی می توان امیدوار شد که هر سر یک ارگ نشین نجات دهنده سر یک هزاره اسیر شده می باشد.
لذا سران حکومت وحدت ملی که سرهای شان جز برای منفعت شخصی و حساب و کتاب های نجومی غیرمشروع و لابی با بیگانگان خم و راست نشده است خود را برای گیوتین خشم عمومی که خود در اختیار داعش سپس طالبان و سپس مردم ملکی گذارده اند آماده کنند.
