کمیته اضطرار این روزها چه می کند؟!

بارش سنگین برف و مسدود شدن راه های مواصلاتی و تلف شدن زنان و کودکان و پیرمردان از قحطی و گرسنگی و سرمازدگی قصه امسال و پارسال نیست که سال ها است با این قبیل معضلات دست به گریبانیم و هیچ کاری نمی کنیم و از کمیته اضطرار هم خبری نیست.

ولسوالی های خوست، فرنگ، گذرگاه نور، برکه و نهرین ولایت بغلان، ولسوالی نورگرام و مرکز ولایت نورستان و قندهار و نیز 16 ولسوالی بدخشان درحالی دروضعیت بغرنج و قطع هرگونه امکان ارتباط با سرک ها و جاده های مواصلاتی بزرگ را دارند که…

که مشخص نیست کمیته اضطرار این روزها چه می کند؟! در زمان حکومت 12 سال و اندی حامد کرزی سرپرستی این کمیته به عهده محمد کریم خلیلی معاون دوم رییس جمهور بود که هرچند کاری از پیش نمی برد اما بهرحال نمادین وجود داشت اما درحال حاضر اسمی نیز از آن برده نمی شود.

در حکومت وحدت ملی محصول آش دو آشپزه ی اشرف غنی و عبدالله که بسیاری دفاتر و چوکی های زاید و فرمایشی به ازدحام ارگ افزوده شد، تصمیم خاصی در مورد شرح وظایف و سرپرستی کمیته اضطرار اتخاذ نشده است که مایه تاسف است.

بیش از هزاران خانواده بیجا شده در نقاط مذکور تاوان بی کفایتی و بی مسوولیتی مسوولانی را پس می دهند که همه بر اوضاع برف و سرما و یخبندان زمستانه واقف اند اما هیچ گونه آمادگی کافی و وافی نمی گیرند و عملکردشان با وقوع سایر بلایای طبیعی اعم از سیل و زلزله و آتش سوزی یکی است.

پتوها، پوشاک گرم طفلانه، دالرهای ناچیز و مواردی از این قبیل گرچه مرهمی موقت بر آلام مردم ملکی ولسوالی های راغستان، کوهستان، یاوان، شهر بزرگ، ارگو ، درایم، تيشکان، ارغنج خواه، شغنان، زیباک، اشکاشم، مایمی، نسی، شکی، کوفاب و خواهان می نهد اما راه چاره نیست.

درحالی که معاون دوم اشرف غنی، نماینده خاص رییس جمهور، رییس اجرایی و معاونان شان و بیشمار مباشر و مشاور هرکدام وقت خود را به دید و بازدیدهای بعضا غیرضروری می گذرانند که می شد برای سرما و یخ بندان زمستانه آمادگی گرفت تا اولین سوز سرما و یا اولین قطرات برف دل مردم ملکی ولسوالی های کوهستانی را نلرزاند.