کسی به فکر محیط زیست نیست

آلودگی هوای کابل، تنها یک نگرانی نیست بلکه یک بحران زیست محیطی است که امکان دارد نتایج مخرب آن ظرف آینده نزدیک تمام شهریان را به ستوه آورد. آلودگی به مثابه یک مفهوم، صرفا مرتبط به حالات جوی نیست که روزانه مقداری کاربن وسرب به خورد مردم میدهد، بلکه آلودگی بسیاری ازشالوده های مهم حیات را درافغانستان فراگرفته است وطوریکه دیده می شود فضا درعنوان مطلق خود برای همه پدیده ها آلوده است.

هشداردرباره آلودگی هوا همانگونه که سازمان ملی حفاظت ازمحیط زیست می گوید ضرورتی است که انکارپذیری ندارد. این روزها هوای شهرآنقدرآلوده است که دربرخی ازنقاط واقعا برای افراد مسن وآنانیکه مشکلات تنفسی دارند غیرقابل تحمل است.

آلودگی هوای کابل ناشی ازعدم کانالیزسیون، تردد بیش ازحد وسایط نقلیه وبالاخره خدمات نارسای شهرداری است. درشهری که دهها سال پیش برای جمعیت اندکی طراحی ومعماری شده است اینک افزون برچهارمیلیون نفر واضافه ازیک میلیون موتروجود دارد.

طبیعی است که درچنین حالتی آلودگی پیش می آید ومتاسفانه برای حل این مشکل به جز خبرهای هشدارآمیز وگاهی گیله وشکایت راه دیگری پیدا نشده است.

بیشترین نقاط شهرکابل شبیه دهاتی است که حتا برای ابتدایی ترین مورد زندگی، نورم وقاعده ای وجود ندارد. هرکسی درهرمحلی که خواسته باشد هرکاری را انجام میدهد. علاوه براین اکثریت خانه های مسکونی فاقد سیستم فاضلاب بوده وکوچه ها آکنده ازتعفن است.

درسال های پس ازطالبان همانگونه که جمعیت کثیری به کابل سرازیرشده است، وسایط بی شماری نیزدرکابل به جمع زندگی تقریبا روستایی شهریان کابل پیوسته است. گویا برای کنترل ومحدودیت ورود این همه وسایط ، اداره ترافیک کدام قاعده ای را مراعات نکرده وبدون درنظرگرفتن شرایط محیطی وظرفیت سرک های کابل با دست باز جوازسیرتوزیع کرده است.

این کارسبب گردیده که امروزه هزاران واسطه کهنه ونو درسرک های کم عرض و پرازچاله وچقوری شهر به رفت وآمد بپردازند. دود وبخارمتصاعد ازاین وسایط فضای شهررا بگونه ای سنگین وسرب آلود کرده است که اینک کابل درردیف آلوده ترین شهرهای جهان درآمده واین تشویش را به وجود آورده است که زندگی مردم را با خطرهای جدی تنفسی وبهداشتی مواجه سازد.

درکنارآلودگی های هوا، آلودگی های محیطی نیزمزید برعلت است که با وزش بادها ی کند وتند، ذرات ریزمواد فاضله را به هوا می پراکند و همانطوریکه همه میدانیم درجوارسرک ها ازقصابی گرفته تا سبزی فروشی ونان وماست فروشی وجود دارد که درنتیجه به خورد مردم داده می شود. شهرداری کابل ظاهرا برای این موارد مهم نیزبرنامه ای حداقل درحال طرح ندارد.

پرسش اساسی این است اداره ملی حفاظت ازمحیط زیست و اداره شهرداری کابل بالاخره چه وظایفی دارند،اگرشهرداری نمی تواند جویچه های مملو ازکثافات کنارسرک هارا پاک کاری نماید ودستفروشانی را که مواد غذایی درکنارسرک ها می فروشند، متوجه کارخطرسازشان نماید، پس چه کاری می خواهند انجام دهند؟

روزنامه افغانستان