چهار هزار خانه خراب شده خونبهای مارش انگلیسی ها

به کرات و دفعات به مناسبت های مختلف یا بی مناسبت درخصوص تلفات مالی و جانی و روانی کشته و زخمی شدگان غیر نظامی اعم از مردم ملکی، مستشاران اجتماعی و اقتصادی و داوطلبان حقوق بشر بین المللی قلم فرسایی و گام برداری در همایش های شعارگونه شده است.

این بار اما قصه از زبان خود کلاغی روایت می شود که بازیگر نقش اول این سناریو بوده است و مردم ملکی اعتقاد دارند هرگز به خانه نمی رسد؛ نخستین آمار وزارت دفاع انگلیس صراحتا نمایانگر حداقل 186 غیرنظامی کشته شده در طی 8 سال جنگ نظامی می باشد.

شایان ذکر است که نیروهای انگلیسی تبار پس از نیروهای یانکی در رتبه دوم از جایگاه تعداد سربازان و حضور در مناطق ناامن (ولی درآمدزا) دارند که گاه بر سر تقاطع و تقابل منافع لندن و واشنگتن درگیری هایی نیز داشته اند از این رو…

از این رو این آمار صرفا به تعداد در دسترس و ثبت شده کشته و زخمی و بیجا شدگان در طول سالهای جنگ بسنده کرده است و به جرات می توان گفت تعداد زنان و کودکان و کهنسالانی که خونبهای مارش سربازان انگلیسی تبار را داده اند به مراتب بیش از این ها است.

با این همه روباه پیر استعمار و 4 هزار خانه خراب شده بر سر مردم ملکی و غیرنظامیان غیرمسلحی که تنها جرم شان افغانستانی بودن است تنها سه هزار یورو به ادعای وزارت دفاع انگلیس غرامت دریافت کرده اند که حتی کفاف تهیه کاشانه برای 400 خانوار را نمی دهد.

با علم به اینکه زنان و کودکان بیشترین و اسیب پذیرترین قشر جنگزده هستند که از ناچاری و فشار فزاینده فقر و ناامی و بی سرپناهی به انواع و اقسام فسادهای اخلاقی و اجتماعی روی می آورند لذا عمق و وسعت فاجعه تاریخی لندن در کابل بیش از این ها است.

وزارت دفاع انگلیس بنابر منافع داخلی و راهبردهای استراتژیک خود گزارشی کاملا فیلتر شده از مال باختگان و جان باختگان سهوی و غیر تعمدی در سال های حضور نظامی اش در قلب آسیا منتشر می کند اما سخنی از تعداد تجاوزهای ننگین به زنان و کودکان به میان نمی آورد.

نمی توان با اتکای صرف به چنین گزارش های جهت داری از رقابت علنی امریکا و انگلیس بر سر معادن اورانیوم و لیتیوم و مزارع حاصلخیز کوکنار و خشخاش چشم پوشید که بازهم منجر به ریخته شدن خون و آوار شدن کاشانه های مردم ملکی در آن مناطق شد و حتی هیچگونه دلجویی در پی نداشت.