پیمان های استراتژیک و دستاوردهای حکومت!

فکر می کنم امضای پیمان های استراتژیک بزرگترین دستاورد حکومت های پسا طالبی است که در نیمه های آخر حکومت آقای کرزی شروع شد و در عهد حاکمیت محترم اشرف غنی به پایه اکمال می رسد.

رییس جمهور اشرف غنی در سفر اخیر به امارات متحده عربی پیمان استراتژیک را با این کشور امضا کرد که در خبرها به برخی از تعهدات بشرح آتی اشاره شده است. راه اندازی پروژه های اعمار بند آبگردان، احیای جنگلات و ایجاد بندهای کوچک برق در کابل به کمک صندوق انکشافی ابوظبی، از توافقاتی است میان رییس جمهوری و مسوولان صندوق انکشافی ابوظبی صورت گرفته است.

تقاضای کمک و یا پیمان:

پیمان های استراتژیک تعهد دو جانبه و یا چند جانبه را ایجاب میکند طوریکه طرف های تعهد یک سلسله التزامات و مسوولیت ها را در قبال یکدیگر می پذیرند اما تعهدات افغانستان با کشورهای مختلف جهان کاملا یک جانبه است چون در تمام پیمان ها از کشورهای جهان تعهد کمک را گرفته واین بار نوبت به امارات عربی رسید وجالب اینکه در بخش احیایی جنگلات افغانستان ازین کشور پیمان گرفته شده است و حال معلوم نیست که افغانستان به کشور ها چه می دهد واگر همیشه پیمان ها گرفتن کمک یکطرفه باشد بهتر است نامش را تقاضای کمک و اخذ مساعدت بگذاریم.

مشکلی که وجود دارد ابهام در مقدار کمک است که در مثلث بند آب و احیای جنگل و بند برق پیچیده شده پس بهتر بود کشور امارات متحده عربی مقدار مشخصی از کمک را اعلام می کرد تا در موارد مورد نیاز استفاده می شد بخاطر اینکه عنوان کردن پروژه از طریق دونر ها صلاحیت اداره را از حکومت افغانستان میگیرد ویا اینکه تحقق وعده هارا ناممکن می سازد چون جانب افغانستان پروژه های دلخواه دونر را نمی تواند سروی و تنظیم کند و دونر هم کمک را مشروط به پروپوزل قابل قبول میسازد سر انجام مانند گذشته کمک ناپدید می گردد.

کم ارزشترین پیمان ها:

ارزش و اهمیت قرارداد ها از نوع تعهد وطرز برخورد مقام های افغانستانی نسبت به مفاد قرارداد ها وپیمانها معلوم می گردد که پیمان ها و قراردادهای استراتژیک با افغانستان از بی ارزشترین پیمان های دنیاست و طرفین تعهد به آسانی مواد پیمان را نقض و گاهی هم بفراموشی می سپارند که دلایل اش را می توان بشرح ذیل بیان نمود. گاهی مردم فکر می کنند تمام تعهدات بین المللی با حکومت کابل تحقق یافته و مبالغ وعده داده شده تسلیم حکومت افغانستان گردیده است در حالی که قضیه چنین نیست و از آنجایی که افغانستان جزء حرف چیزی دیگری در برابر این قرار داد ها نمی دهد وبر حرف ها که همان تعهد حکومت داری خوب ومبارزه با فساد است نیز وفا نکرده جهان هم خود را مکلف به اجرای مفاد مواد قرار داد ها نمی دانند همان است که حکومت افغانستان از شرم کوتاهی در عمل اظهار نمیکند وکشور های دیگر هم از دادن کمک صرف نظر می کنند.

لذا پیمان های امضا شده بین افغانستان و کشورهای دیگر سنگینی و بزرگی قراردادهای متعارف را ندارند. به همین دلیل این قراردادها از رهگذر اعتبار و اهمیت کم ارزش اند. اگر افغانستان هم توانایی و ظرفیت باز پس دهی را می داشت در آنصورت کشورهای دیگر خود را متعهد تر حساب می کردند اما حالا همه کشور صرف در برابر حرف به افغانستان میلیارد ها دالر کمک وعده می سپارند که بنوع خود در تعهدات بین المللی کم نظیر است.

آهمیت قرار داد ها:

در تمام مکاتب سیاسی و اجتماعی قرارداد ها از اهمیت خاصی برخوردار و استوار دیده می شود که مسوولان افغانستانی بعد از بستن پیمان با کشورهای جهان از راه ناز وسیاست وارد بازار سیاست می شود که مایه دلسردی ملت ومایوسی جانب مقابل می گردد. احترام به مفاد پیمان ها بزرگی و عظمت ملت ها را به نمایش می گذارد اما رهبران افغان نسبت بی توجهی به برخی پیمان ها از اهمیت و بزرگی ملت ما نیز کاسته اند. شما می دانید که افغانستان علاوه از آمریکا با اکثریت کشورهای اروپای پیمان های استراتیزیک امضا کرده است ولی باز هم مردم نسبت به آینده نظام سیاسی کشور شک دارند و یقین دارد جهان آنطوری که باید افغانستان را حمایت نمی کنند و مثلا هشدار رییس جمهور آمریکا مبنی بر خروج کل نیروهای شان از افغانستان متاثر از بی اعتنایی حکومت افغانستان نسبت به پیمان ها است، چون سران افغانستان همان رسایی هارا بدوش آمریکا و هم پیمانان می اندازد و بعد از گرفتن پول کشورهای دونر را به فساد و کم کاری متهم می سازند که آنها هم با بی اعتنایی با افغانستان پشت می کنند و این امر باعث کاهش باور مردم نسبت به حکومت می شود.

احمد سعیدی