پایگاه های نظامی غرب یک اشتباه تاریخی

با علم به اینکه زمزمه ها و حقایق پشت پرده و پنهان و آشکار افغانستان و امریکای 2001 تا 2014 تماما مبتنی بر شواهد و ادله بود و به تبع آن بر کسی پوشیده نبود که توافقات نظامی و امنیتی و سیاسی و اقتصادی دو کشور حالت استعمار و مستعمره به خود گرفته است اما…

اما شنیدن بیانات صریح و انتقادات شدیداللحن از زبان شخص اول مملکت در دهه 80 و سالهای نخست دهه نود چیز دیگری است؛ نظر به دور شدن حامد کرزی در طول سالهای پایانی دوره دوم ریاست جمهوریش از کاخ سفید و تنش های کابل واشنگتن می توان بر این مواضع صحه گذاشت.

از تعارف اولیه و نقطه نظرات کاملا متضاد و نامتجانس در خصوص بنیادگرایی افراطی، تروریسم، خشونت و حقوق بشر و آزادی گرفته تا عکس العمل ها و واکنش های متفاوت و متغیر در قابل طالبان، همه و همه برمی گردد به برنامه های درازمدت امریکا نه تنها در افغانستان که در منطقه.

زبان سرخ حامد کرزی بنا به هر دلیلی که باشد از افزایش محبوبیت عمومی و شانس شرکت در انتخابات دور آتی ریاست جمهوری گرفته تا صرفا افشاگری های مسوولانه اما دیرهنگام وی، سر سبز رییس جمهور پیشین حکومت را نشانه گرفته است و بیم هر حادثه ای می رود.

بنابر اظهارات اعتراف گونه کرزی پیرامون جنگ بین الافغانی نبودن ناارامی ها در افغانستان در طول بیش از یک دهه گذشته می توان مدعی شد اینک زمان ریاست جمهوری وی است نه 1381 و نه دوره های متوالی پس از آن چه اگر برخی کاستی ها از ناتوانی دولتمردان بوده باشد قسمت اعظم آن از ناآگاهی است.

وقتی گمانه زنی ها درخصوص برنامه های نظامی و اقتصادی و سیاسی درازمدت و عریض و طویل کاخ سفید و متحدانش در منطقه و در قلب آسیا مهر تایید رییس جمهور 13 ساله را می خورند دیگر هیچ تردید و تعللی جایز نیست که پایگاه های دایمی نظامی ابرقدرت غرب در افغانستان یک اشتباه تاریخی بود.

وی درحالی به مراتب از مواضع یک جانبه، زیاده خواهانه و کاملا موازی با اهداف کاخ سفید و در مقابل، متضاد با منافع افغانستان در داخل و منطقه و جهان پرده برداشته است که صراحتا عنوان کرده تا زمانی که امریکا و پاکستان نخواهند افغانستان روی صلح و ثبات را نخواهد دید.