29 جوزا 1394 - مقالات
رهبران طالبان و سرکردگان تروریسم که به ظاهر در لیست سیاه بین المللی و مورد انزوا و تحریم های سیاسی در مجامع جهانی قرار دارند؛ هر روز در گوشه ای از کشورهای مرفه عربی یا غربی مشغول وقت کشی و خریدن زمان و به رسمیت نمایاندن خود هستند.
در کمترین نمونه این ادعا، می توان به گفتگوهای غیررسمی و بی سرانجام صلح اشاره کرد که هرازگاهی در ترکیه، قطر، ایران، پاکستان، عربستان، انگلیس، ناروی و افغانستان اشاره کرد که همواره با گشت و گذار طالبان بی نام و نشان و سپس دعوت از گروه های افغانستانی همراه بوده است.
بدین منوال، جایی که مردم عادی از فقر و اعتیاد و ناامنی و تنگدستی به آنجا پناه می برند ولی راه نمی یابند (یا در اقیانوس آرام و دریای سیاه غرق می شوند و یا سالها در کمپ ها می مانند و بارها عودت داده می شوند)؛ اما طالبان به سهولت سیاحت می کنند.
جدا از این که هر دم گروهی نه از آدرس حکومت بلکه از نام و اعتبار خود یا به واسطه سوابق حکومتی به گفتگوهای بی مقدمه و بی موخره با تروریست هایی دعوت می شوند که در کشورهای داعیه دار آزادی بیان و حقوق بشر با ویزاهای همیشه معتبر رفت و آمد می کنند.
این روزها و پس از آنکه اسلو پایتخت ناروی یکبار میزبان زنان افغانستانی و طرف مصالحه با بنیادگرایان افراطی بود و یکبار میزبان وزرای سابق دولتی، همه به بی اثر بودن این مصالحه نافرجام می پردازند درحالی که موارد سوال دیگری نیز وجود دارد از جمله اینکه…
از جمله اینکه ویزاهای همیشه معتبر برای لیست سیاه جامعه جهانی از سوی کدام کشور برای طالبان صادر می شود؟ افغانستان یا پاکستان؟ و چرا کشورهای اروپایی و امریکایی و عربی آن ها را می پذیرند؟ مگر نه اینکه تحریم شدگان و به انزوا رفتگان بین المللی حق رفت و آمد آزادانه ندارند؟!
آیا این وقت کشی ها و تعیین زمان و مکان از سوی رهبران تروریسم و بنیادگرایی افراطی، جز این است که چکرزنی در کشورهای اسکاندیناوی به مذاق تروریست ها خوش آمده و ادامه کج دار و مریز این مذاکرات نافرجام را به هر گزینه دیگری ترجیح می دهند؟
