وقایع وارونه از کابل تا مونیخ

کنفرانس مونیخ که هیات بلندپایه افغانستانی را به خود دید شاهد و ناظر بر ادعای قاطع و اصرار اشرف غنی و دار و دسته همراهش به نمایندگی از حکومت وحدت ملی مبنی بر این وقایع وارونه جلوه داده شده بود که…

افغانستان مامن ستیزه جویان و خشونت طلبان است. امریکا و سربازان 57 کشور عضو ناتو فرشتگان نجات افغانستان هستند. روسای جمهور و اجرایی دولت وحدت ملی خیر و صلاح مردم ملکی را می خواهند نه مصونیت قدرتی خود را. افغانستان برای امنیت و ثبات نیازمند مداخله قدرت های رقیب شرقی و غربی در خاک خود می باشد.

این چکیده ای از سخنان صریح و غیرمسوولانه رییس جمهور دولت نامشروع نصفانصف و سهمیه بندی شده بود که به سمع و نظر مقامات عالی رتبه بین المللی در آلمان رسید و شد آنچه نباید می شد.

متنی که به اشرف غنی کاملا محرز و مغرض دیکته شده بود کلمه به کلمه و خط به خط از سوی وی قرائت شد تا به گوش همه حضار و مخابره کنندگان پیام و دست اندرکاران امنیت منطقه برسد و برساند که راهی جز تداوم حضور نظامی امریکا در قلب آسیا وجود ندارد.

ابتدا درخصوص اینکه افغانستان مامن ستیزه جویان است باید با کمال اطمینان خاطر گفت که تا کاخ سفید و اورشلیم و لندن نخواهند و به عربستان و پاکستان و … فرمان ندهند داعش القاعده طالبان مخالفان مسلح چچن و ازبکستان هیچ کدام قدم از قدم برنمی دارند و مورچه ای را زیر پا له نمی کنند.

تسلیحات و تجهیزات و تعلیمات و ساماندهی و درایت و تدبیر بکار رفته در گروهک های تروریستی که بزرگ نمایانده می شوند به خودی خود مصداقی بر این مدعا و گویای این حقیقت است که دزد و صاحبخانه و پولیس همه یکی هستند و این میان افغانستان صحنه نمایش است و بس.

دیگر اینکه امریکا و سایر 57 کشوری که بیش از 12 سال در قلب آسیا بردند و خوردند و ریختند و منت هم گذاشتند چه کاری جز تداوم طالبان در حاشیه امنیت و نیز قاچاق اشیای قیمتی، منابع طبیعی و مواد مخدر کردند که اینگونه مورد تکریم و امتنان رییس جمهور واقع می شوند؟!

روسای جمهور و اجرایی که با مداخله خفت بار و مستقیم و علنی جان کری، باراک اوباما نماینده خاص امریکا در امور افغانستان به قدرت نامشروع وحدت ملی رسیده اند بدون حمایت آنان هیچ اند و تداوم حضور امریکا به معنای تداوم ریاست اینها بر مردم ملکی است.

مگر نه اینکه افغانستان قربانگاه جنگ نیابتی قدرت های رقیب شرقی و غربی بوده است بنابراین برای ثبات و امنیتی که با حمیت و همت افغانستانی محقق می شود چه نیازی به تداوم این همگرایی بیگانگان که به واگرایی دولت و ملت از یکدیگر منجر می شود؟!