همه تقصیرها به گردن بی سوادی افتاد

اگر کابینه حکومت وحدت ملی مملو از افراد ناکارآمد و نامرتبط با حوزه تخصص و بی تجربه در امور ارشد دولتی است؛ تقصیر بی سوادانی است که دو سوم جمعیت مردم ملکی و یک سوم منسوبین پولیس و مقام های ارشد نظامی و قضایی و سیاسی را تشکیل می دهند.

اگر هیچ یک از وعده وعیدهای خوش رنگ و لعاب اشرف غنی و عبدالله جامه تحقق نپوشید و به واقعیت امروز افغانستان نزدیک نشد تقصیر بی سوادانی است که تفاوت برتر و بدتر را تشخیص نمی دهند.

اگر تحول و تداوم یا اصلاحات و همگرایی سال ها با وضعیت موجود و حتی وضعیت مطلوب مدعی شده در افغانستان 2015 تا 2025 فاصله داشت تقصیر بی سوادانی است که پای صندوق های رای از قبل پر شده رفتند و انگشت هایشان را آبی کردند تا بریده شود.

اگر انگشت های مردم رای داده و اشتراک کننده در 16 حمل بریده شد و سال بعد در همان حول و حوش سرهای سربازان جوان در بدخشان بریده شد تقصیر مردم ملکی بی سوادی است که ندانستند حکومتی که با خون روی کار بیاید خوش یمن نخواهد بود.

اگر فساد اداری غوغا می کند، اگر کشت و توزیع و قاچاق مواد مخدر تهدید منطقه ای و بین المللی برای افغانستان شده است، اگر ناامنی تیشه به ریشه مردم ملکی زده است و اگر فقر و بیکاری و مهاجرت غیرقانونی پرخطر بیداد می کند تقصیر بی سوادانی است که… بگذریم.

70 درصد کارمندان وزارت داخله، اکثر نیروهای امنیتی، 60 هزار پولیس ملی و محلی و نیز دو سوم مردم ملکی از بی سوادی رنج می برند و این میزان برای کشوری که داعیه دار پیمان امنیتی و استراتژیک با ابر قدرت غرب است فاجعه می باشد؛ بنابراین قرارداد ننگین و یک طرفه کابل واشنگتن نیز تقصیر بی سوادان است.

اگر تا دیروز بدون هیچ برنامه و بررسی و تامین بودجه و اعتبار کاری از پیش برده نمی شد و مقصر هم یافت نمی شد امروز و زین پس تا 2025 بدون هیچ برنامه و بودجه ای تقصیر بی سوادانی است که گردن شان از مو باریک تر است برای گناهان کرده و ناکرده.