نمایش بیشتر به نمایندگان می آید تا وکالت!

اعضای پارلمان درحالی در نمایشی مضحک و کاملا عبث لباس های نظامیان امنیت ملی را بر تن کرده و بر مسندهای مخملین خود در مجلس تکیه زدند و عکس یادگاری گرفتند که مردم ملکی هر روز بیش از پیش از انتخاب های اختیاری و اجباری خود دلسرد می گردند.

وکلای مردم در خانه ملت که می بایست چشم و گوش و زبان مردم ملکی که بنابه هر دلیلی انان را برگزیده اند باشند؛ نه تنها لوایح و مفاد ضروری و چندین ماهه و حتی یکساله را به بررسی و تصویب یا تصحیح نمی نشینند که همواره درحال شعار دادن و عکس گرفتن هستند.

اگر حساب و کتاب این روزهای وکلا برای فروش هر چوکی وزارت خانه در بازار سیاه وقتی برای شان باقی بگذارد یا به تجارت و شغل های دوم و سوم خود می پردازند یا به اقداماتی اینچنین نا امید کننده برای اعلام حمایت زبانی و ظاهری از ارتش و اردوی ملی دست می زنند.

لذا پارلمان می بایست سالن تیاتر می بود تا نمایندگانی که هر دم بخش قابل توجهی از حقوق و معاشات و امتیازات و تسهیلات خود را صرف آراستن و پیراستن مو و صورت و لباس و موتر و بلند منزل ها و محافظان خود می نمایند راحت تر به این کسوت خود بپردازند.

مردم ملکی در مناطق مرزی و بعضی دیگر از ولسوالی های ناامن و قحطی زده و منتظر بحران سرما و مسدود شدن جاده ها چشم انتظار حمایت و همیاری وکلای خود در مجلس و سنا هستند لیکن اینان به پوشیدن لباس های نظامی و گرفتن عکس یادگاری بسنده می کنند.

به چنین نمایندگانی که حتی روزی از اوقات فراغت تابستانه و زمستانه خود بجای گذراندن در هوتل های دوبی و آنتالیا و اروپا حاضر به بودن در کنار نیروهای امنیتی در صفوف ارتش و پولیس نیستند؛ نمایش بیشتر به اینان می آید تا وکالت.

به چنین نمایندگانی که نمی دانند بیانیه های چند دقیقه ای فرمالیته بدرد مجامع بین المللی برای مسکوت کردن جامعه و نیز بدرد خوراک خبری دادن به رسانه ها و مطبوعات می خورد و هیچ دردی از مردم مناطق ناامن، فقیر، سرمازده و ناامید از حکومت دوا نمی کند؛ نمایش بیشتر به اینان می اید تا وکالت.

چه اگر در افغانستان هرکسی در هر سمتی و با هر شرایطی به خدمت صادقانه و وجدان کاری خود پایبند می بود و مصروف حلال کردن درآمد خود در راه انجام وظایف محول شده می شد نیازی به چنین اعلام حمایت های نمادین و پوشش کسوت یکدیگر نمی بود.