ناامنی ها ضعف سیاستهای دولت را نشان می دهد

نا امنی و فساد میراثی است که از حکومت کرزی باقی مانده است چرا که وی همیشه ادعا شد تروریست ها در روستاهای ما نیستند بلکه بیرون از مرزهای افغانستان به سر می برند در نتیجه عملیات هوایی و شبانه را متوقف ساخت. همچنین بارها به مقام های خارجی گفت که جنگ راه حل نیست، همین سیاست سبب شد که نا امنی بیشتر شود.

به بیان دیگر دولت کرزی هیچگاه تعریف صحیحی از دشمن نداشت. وی بعد از 36 سال جنگ در کشور ندانست که جنگ در افغانستان جنگ استخباراتی است و در مقابل جنگ استخباراتی مقابله استخباراتی نیاز است، نیروهای مخصوص و تدابیر امنیتی جدی نیاز است.

دولت فعلی نیز نیاز مبرمی به ارایه تعریفی درست از دشمن دارد چرا که در شرایط کنونی حکومت باید در مقابل نا امنی ها تدابیر داشته باشد و پیش بین باشد، آمادگی بگیرد و امکانات لازم را فراهم نماید و دشمن را همانگونه که هست تعریف کند. این واقعیتی است که عدم شناخت درست از دشمن جبران ناپذیر است. وقتی ما دشمن را عمیق نشناسیم به کشور وارد می شود و حملاتش را انجام می دهد که نشان دهنده ضعف تعلیم و تربیت نیروهای مسلح ما است. در واقع افزایش ناامنی ها ضعف کشف استخبارات را نشان می دهد و نشان دهنده همکاری اشخاصی است که در اطراف کابل به کشور خیانت می کنند و انتحارگران را حمایت می کنند. همه این ضعف ها هم در نتیجه عدم تعریف درست از دشمن توسط حکومت است. در صورت تعریف نکردن درست از دشمن پروسه صلح ناموفق می ماند.

اشرف غنی باید بدانند برای جنگ استخباراتی باید در ارتش ملی استخبارات وجود داشته باشد. استخبارات همیشه کار مخفی می کند. همیشه در بین دشمن و در عمق آن می رود. این وظیفه همه مردم و در راس، وظیفه رییس جمهور است که نفوذی های داخلی خود را در بین دشمن جای دهد و آن را به انواعی از تاکتیک ها مجبور سازد که به پروسه صلح افغانستان بپیوندد.

بسیاری از رویدادهای اخیر در کشور به طور مستقیم به کمبود اطلاعات استخباراتی مربوط است و این موضوع به مخالفان مسلح دولت کمک بسیاری کرده است. تامین امنیت مقوله ای سیاسی است. وقتی یک کشور استراتژی امنیت خود را تدوین می کند سیاستمدارها هستند که تصمیم می گیرند نه بخش های تکینیکی. بخش های تکنیکی در خدمت یک تصمیم سیاسی هستند.

جامعه بین المللی به خصوص آمریکا و ناتو نخواستند که افغانستان دارای نیروی هوایی یا توپخانه ای قوی باشد. غربیها می خواهند ساختار امنیتی افغانستان را بر اساس ملاحظات امنیتی پاکستان بسازند، یعنی در افغانستان نباید ارتشی قوی وجود داشته باشد که بتواند روزی پاکستان را تهدید کند. آنها از همان ابتدا نمی خواستند که ما حتی یک هواپیمای جنگنده داشته باشیم و هنوز هم نمی خواهند. جنگنده هایی که تا به حال به افغانستان داده شده باتعدادی بسیار اندک و ضعیف بوده است.

خارجی ها در بخش استخبارات هم هیچ امکاناتی در اختیار افغانستان قرار ندادند. وسعت فناوری، اطلاعات و تکنولوژی که برای سازمان استخبارات افغانستان استفاده می شود زیاد است یعنی از وسایل ابتدایی تا سطح بالا شروع می شود. غربیها ها اظهار کرده اند که اول، افغانستان ظرفیت استفاده از این تکنولوژی را ندارد. دوم، ارتش افغانستان در این سطح نیست که از این وسایل استفاده کند و امکان دارد به دست دشمن بیفتد. حال که نیروهای خارجی تا سال 2024 به نام حمایت قاطع در کشور حضور دارند. در حمایت قاطع باید تکنولوژِی، ایجاد ظرفیت، آوردن هواپیماهای جنگی خوب و استفاده از تجهیزات جدید شامل باشد.

خلاصه کلام اینکه در حال حاضر باید در سیاست تامین امنیت افغانستان تغییر به وجود بیاید. به عملیات هوایی و شبانه در هماهنگی کامل با ارتش ملیاجازه داده شود. تجهیز و تسلیح ارتش انجام شود تا توانمندی دفاع مستقل را باید پیدا کند.

این واضح و روشن است که وقتی کشوری به کشور دیگر کمک مالی می کند شرط خود را هم در قبال این کمک می گذارد. ما نمی توانیم هر چه بخواهیم به آمریکا تحمیل کنیم و آنها هم حرف ما را اجرا نمی کند اما ما منافع مشترک برای جنگ ضد ترورزیم و ثبات منطقه داریم. این به درایت حکومت افغانستان برمی گردد که چقدر از این فرصت می تواند به نفع خود استفاده کند. این مشخص است که خارجی ها هر آنچه ما بخواهیم نمی دهند چرا که آنها هم اهداف خودشان را دارند اما کمک آنها آنقدر هست که ما با استفاده درست بتوانیم امنیت خود را تامین کنیم. اگر دولت اشخاص مناسب و مطلوب و برنامه ای معقول را پیشنهاد نکند، خارجی ها هم حاضر نخواهند شد که وعده های خود را عملی کنند.

به هر حال امیدواریم ضعفهای سیاست دولت کرزی در این دولت برطرف گردد تا بی ثباتی و ناامنی هم رفع شود. البته به طور قطع و یقین تا آمریکاییها نخواهند هیچ کس توان آوردن صلح و ثبات در افغانستان را ندارد.