مردم افغانستان هنوز غیرت و تعصب دارند

سی و شش سال قبل، یکبار دیگر مردم غیور افغانستان رشادت و دلاوری نیاکان خود را به منصه ظهور رسانیده؛ مظهر قیام و عدالتخواهی در مقابل استعمار بزرگ قرن گردیدند.

مردم ظلم ستیز هرات با قیام در برابر متجاوزین و مزدوران شان، به ارزشهای اعتقادی و ملی ارج نهاده، سرآغاز قیام مردمی در کشور شدند.

اواخر زمستان 1357 هرات شاهد قيام حماسه آفرين دهها هزار انسان پاك و سر بر كف و شهادت بيش از 25 هزار فدايي راه حق بود. در آن لحظاتي كه دشمنان دين و وطن اين فروخته شدگان وابسته به اجنبي پلان هاي ناجوانمردانه اسارت و بندگي را مي كشيدند و نا بخردمندانه مردم مومن ما را زير شكنجه هاي روحي و جسمي به جرم خدا پرستي شهيد مي ساختند مجاهدین راه حق و سر سپردگان وطن كمر همت بستند و مقابل خونخوار ترين دشمنان دين و وطن قيام كردند.

آن طرف جبهه مدرنترين هواپيماهاي غول پيكر، هليكوپترهاي ضد كارتوس، تانك هاي زنجيردار، توپ هاي جديدالاختراع كه براي اولين بار در گيتي به آزمايش گذاشته مي شد و اين طرف جبهه مردم پا برهنه، با شكم گرسنه دست خالي اما با ايمان، ثابت قدم و پايدار، مصمم و با اراده قرار گرفته بودند.

سي و شش سال قبل با روی کار آمدن دو حزب کمونیست خلق و پرچم، خانواده جمهوری سلطنتی محمد زایی ها، از اریکه قدرت فرو غلطید. رجـال سیاسی آنها توسط سران خلقی و پرچمی، به کام مرگ و نابودی رفته، از فراز زندگی فرو افتادند.

داوود خان و خانواده او که به اثر اشتباهات سیاسی خویش برای احزاب کمونیستی فرصت تلاش های سیاسی را فراهم نموده بود؛ اولین قربانی های بود که در تعقیب آن، تعداد کشته های مردم افغانستان توسط کمونیست ها از مرز یک ميلیون نفر گذشت. کمونیست ها در ابتدای امر با سر دادن شعار های خلقی و کارگری دست به تقسیم اراضی مردم و توهین زمین داران زدند.

و صدها هکتار از زمین های صاحبان زمین را میان افراد بی زمین کشور، بدون رضایت مـالکان زمین ها و همچنین با عدم خشنودی زراعت کاران، توزیع نمودند. آن‌ها اقدام به توهین زنان، دهقانان، زمینداران و سرمایه داران کردند.

برای دختران که باید به خانه شوهر می رفتند مبلغ 300 روپیه افغانی مهر تعيین کرده، و همچنان برای سواد اجباری زنان و پیرمردان 70 ساله را راهی کلاس های سواد اجباری ساختند و علیه ارزش های دین و فرهنگ بومی مردم شعارهای ضد دینی سر می دادند. از روزنامه های کشور مظاهر دینی و فرهنگ ملی و بومی مردم را حذف نمودند. برخی عناوین مجلات و روزنامه های کشور را که نشانه های دینی داشت محو نمودند. در برخی از روزنامه ها وجود و قدرت خدا را مورد استهزاء قرار دادند و عقاید دینی و ویژگی های ملی مردم را به باد انتقاد گرفتند.

از جانب دیگر دستگیری های وسیع علماي دینی، صاحب رسوخان ملی، دانشجویان، معلم ها، دانش آموزان، تجار و امامان مساجد، محصلین دانشگاه ها را به بهانه های ضد ملی و مخالفت با رژیم کمونیستی و خلقی روانه زندان ها ساختند. سخن رسمی و غیر رسمی آنها این بود که از تمامی مردم افغانستان برای ما فقط شماری از اعضاي حزب دموکراتیک خلق کافی می باشد. کمونیست ها در دشمنی با مردم سران آنها را در دل سیاه شب ها شناسایی نموده، آنها را در دشت ها و دمن های نزدیک شهر و در قبر های دسته جمعی مدفون ساختند.

نويسندگان و تاریخ پژوهان ، تعداد کشته های سالهای 57 تا 71 را بیش از یک ميليون نفر تخمین می زنند. این فاجعه تلخ و ظالمانه که با پشتیبانی ارتش سرخ روس تزاری انجام گردید. بیش از دو میلیون معلول و زخمی و بی دست و پا بجای گذاشته است.

مراکز آموزشی، تعلیمی، تجارت و دیگر پیشرفت های صنعتی و فنی، بر اثر این رخداد تلخ و ناگوار رو به ویرانی و نابودی گذاشته است، و در طول سی سال، جای آن را استعمـال اسلحه و آتش و خون و جنگ و کشتار مردم بیگناه پر نمود. اما چنین وضعیتی برای مردم افغانستان بیش از چند ماهی قابل تحمل نبود و سر انجام صبر مردم پایان گرفت.

دامنه قیام ها و قربانی ها به وسعت جغرافیای کشور توسعه یافت. اولین قیام در اول حوت 1357 توسط سرداران و سپاهیان و صاحب منصبان مسلمان در فرقه عسکری جـلال آباد آغاز گردید. آنها جمع فراوانی از گماشتگان روس را به کام مرگ فرستادند؛ بالاخره همه شان جام های شهادت را سر کشیدند. در کمتر از یک هفته، بعد از قیام جـلال آباد، مردم سلحشور دره صوف و بغلان پرچم عزت و سر افرازی جهاد را بر افراشتند و جمع کثیری از کمونیست ها را به آتش و خون کشیدند.

کمونیست ها نیز از کشتن پیر و جوان دریغ ننمودند. تانک های روسی را بر روی جماعت مردم راندند و قتل های عام انسانی را در تاریخ کشور به ثبت رساندند. دامنه قیام های مردمی در روزهای 21 و 22 حوت 1357 ولایت ارزگان را نیز فرا گرفت. قیام مردم افغانستان، این بار آنها را به یاد عزت های جهاد فرا خواند و آنها به پیروی از علماء و بزرگان دینی و مشایخ و رهبران اجتماعی خویش، خود را مسلح به چوب و سنگ و تیشه و تبر نمودند و بر پایگاه های خلقی و پرچمی و سران کمونیست حمله ور گردیدند.

رنگ سرخ که تنها شعار کمونیست ها بود و به اجبار توسط مردم در تابلوها و دروازه های دکان ها استعمـال گردیده بود، توسط مردم سنگ باران و سیاه گردید. در راستای دیگر حرکت ها، بزرگترین قیامی که شاید در تاریخ افغانستان بی سابقه است در 24 حوت 1357 در هرات تحقق یافت.

این قیام به فتوای علماي دینی مردم هرات در روز جمعه بعد از نماز های جمعه به گوش واطلاع مردم رسید. سرانجام با طلوع سپیده دم صبح 24 حوت صدای تکبیر الله اکبر شهر را به تعطیلی مطلق کشاند. مردم از چهار دروازه شهر، دروازه قندهار، دروازه خوش، دروازه عراق و دروازه ملک همانند طوفان هولناکی به شهر ریختند و تمامی بازارهای آن را در نوردیدند و آن را به تصرف کامل خویش در آوردند. پس از تسخیر شهر صدای الله اکبر اطراف و نواحی هرات را پر نمود و سراسر ولایت هرات در مدت 48 ساعت از وجود کمونیست ها پاک گردید.

یاد شهدای آن روز حماسه ساز را گرامی می داریم و بر روان پاک شان درود می فرستیم.

ولی باید یادآور شد که طی 13 سال گذشته نیز برخی دول خارجی احساسات مردم متدین ما را مورد استفاده قرار داده اند. به بهانه های مختلف بصورت عمدی به مقدس ترین مقدسات اسلامی اهانت کرده اند. به بهانه روانی بودن، مردم بیگناه ما را کشتند و با تلاشی های شبانه شان به حریم خصوصی مردم ما تجاوز نمودند، جدای از اینها برخی وطنفروشان نیز سعی دارند با درآمدهای میلیارد دالری وطن ما را باز هم به فروش برسانند که مسکن نظامیان 43 کشور خارجی نشانی از این واقعیت داشت.

کارشناسان غربی مدعی اند که آمریکا در این سیزده سال توانسته تعصب و غیرت مردم افغانستان را از آنها بگیرد تا در برابر هر جنایتی سکوت کنند، ولی این مقامات داخلی و خارجی که به هر نوعی قصد تعرض به خاک و ملت افغانستان را دارند، باید بدانند که مردم افغانستان همان مردم سال 1357 هستند و هنوز هم می توانند با اتحاد و توکل بر خدا دستهای ناپاک را از کشورشان دور سازند.

انشالله به یاری حق در دولت جدید دولتمردان افغانستان به گونه ای عمل خواهند کرد که دیگر وابسته به شرق و غرب نباشیم و کسانی را بر روی کار بیاورند که این مردم مظلوم را از درد و رنج رهایی بخشد.

به امید افغانستانی بی رنج و غم