مجاهدین کجای این حکومت ایستاده اند؟

در سالروز نجات ملی که عنوان نهاده شده بر روز تاریخی 26 دلو و خروج آخرین سربازان شکست خورده ارتش سرخ است نیم نگاهی داریم بر نقش و جایگاه مجاهدین و رهبران احزابی که می توانستند بیش از اینها در حکومت کنونی سهیم و دخیل باشند.

نجات ملی که 26 سال قبل و در روز 26 دلو 1367 رقم خورد تاکنون مسیر پرفراز و نشیب و پر افت و خیزی را تجربه کرده است که اگر از حق نگذریم و دچار خوشبینی مفرط تزریق شده به مردم ملکی نگردیم روزهای مصیبت و سیاه آن بیش از روزهای سربلندی و افتخار بوده است.

در سیستم ملک الطوایفی افغانستان که بزرگان مذهبی و قومی، سران احزاب سیاسی، رهبران جهادی و مجاهدین جبهه های جنگ، ریش سفیدان و زورمندان محلی نقش و تاثیر کاملا برجسته و حایز اهمیتی در بسیج افکارعمومی یا اتخاذ تصامیم جمعی دارند اینک کجای حکومت وحدت ملی ایستاده اند؟

در این 26 سال بر مجاهدین قدرتمند و متنفذ جبهه های جنگ چه گذشته است که جایگاه خود را از دست داده اند؟ این نه یک ادعای متزلزل که امری اثبات شده است که رهبران جهادی از سالهای اقتدار خود فاصله گرفته اند و بعضا به معاملات پنهان بر سر چوکی روی آورده اند.

برکسی پوشیده نیست که نجات ملی توسط چه کسانی رقم خورده است و هزاران هزار خون ریخته شده و خانه ویران شده و مردم ملکی بی جا شده بهای استقلال و حاکمیت ملی و تمامیت ارضی ای بود که با درایت گلبدین حکمتیار، اسماعیل خان، عبدالرب رسول سیاف، محمد محقق، کریم خلیلی، عبدالعلی مزاری، برهان الدین ربانی، احمدشاه مسعود، عبدالرشید دوستم، عبدالله و صبغت الله مجددی و… بدست آمد.

البته لغزش ها و درگیری های داخلی و برادرکشی ها و نسل کشی هموطنان از نژاد دیگر که سالهای پس از خروج ارتش سرخ را رقم زد غیر قابل اغماض است اما فرشتگان نجات افغانستان که روزگاری در نظر مردم ملکی مجاهدین بودند اینک سربازان امریکایی شده اند.

بعضا در خارج از افغانستان بسر می برند، بعضا در دولت نامشروع وحدت ملی گردهم آمده اند و بر سر چوکی و دالر معامله می کنند، بعضا هرازگاهی اعتراض خود را نسبت به کمرنگ شدن جایگاه مجاهدین ابراز می دارند و بعضا ارج و قرب خود را در میان احزاب و منادیان جهاد از دست داده اند… این رویه بیش از پیش جای پای غرب را در خاک این کشور باز می کند.