سید حسین عالمی بلخی در ناکجا آباد…

اسف بار و بغرنج شدن وضعیت مهاجران افغانستان ترتیب دهنده ی نخستین سفر وزیر جدید امور مهاجران و عودت کنندگان به کشور دوست! و برادر! و همسایه پاکستان بود تا شاید روزن امیدی از این ظلمات بر پیکر حکومت بتابد.

بارها و به کرات، در اشکال مختلف و در بازه های زمانی اسلام اباد با هر زبانی که می توانسته به کابل نشان داده است که بر تعهدات خود پایبند نیست اما کابل هرگز نتوانسته و نخواسته بفهمد که مشکل از درون است و از بیرون نیست.

سید حسین عالمی بلخی که تا دیروز دم از ناتوانی و عجز در قبال معضل ناتمام مهاجران می زد و از دیگر دستگاه های عالی دولتی اعم از وزارت داخله و ارگ استمداد می طلبید اینک راهی اسلام اباد شده است تا…

تا ادامه دهنده راه اشتباه جماهیر انوری باشد؛ وزیر امور مهاجران و عودت کنندگان کنونی و پیشین علیرغم سابقه و شخصیت و توان متفاوت اما به زعم بی برنامگی حکومت و عدم انسجام در امور عودت کنندگان و اتباع مقیم در سایر کشورها، هر دو در ناکجا آباد به بن بست می خورند.

تا زمانی که از رفتارهای دوگانه و بعضا چندگانه کشورهایی مانند پاکستان و منطقه و جهان و تمام ملت های میزبان خودخواسته یا ناخواسته اتباع افغانستانی بدین باور نرسیم که عزم جزم افغانستانی و همت عالی دولت و ملت راهگشای مهاجران است و بس؛ قصه همین است.

سفرهای طول و دراز از اینسوی دیورند تا آنسوی دیورند را می شود در کمترین زمام ممکن با کمترین هزینه گزاف و بی رویه و در کمترین جنجال رسانه ای انجام داد به گونه ای که هم زمینه عودت مهاجران به وطن فراهم گردد و هم ترغیب مهاجران به بازگشت داوطلبانه تسهیل شود.

حکایت بد رفتاری با اتباع افغانستانی، بازداشت غیرقانونی دیپلمات ها، لت و کوب شهروندان، اخراج شبانه و عدم تمدید جواز تردد مهاجران قانونی حکایت امروز و دیروز نیست که ارگ نشینان را به هول و ولا بیاندازد؛ چاره کار فقط و فقط “وحدت ملی” است.