سیاه نمایی های بی بی سی، فریاد کرزی را هم درآورد!

حدود یکسال پیش و با فشار افکار عمومی غرب به ویژه افکار عمومی آمریکا که آن کشور در گرداب بحران اقتصادی به سر می برد، ناتو جدول زمانی خروج نیروهای نظامی خود از کشور ما را اعلان کرد. براساس این جدول زمانی باید تمام نیروهای خارجی تا سال ۲۰۱۴ از افغانستان خارج شوند. اما درست اندکی پس از اعلان ۲۰۱۴ به عنوان سال پایان حضور نیروهای نظامی غرب در افغانستان زمزمه های جدیدی در فضای رسانه ای غرب و سپس افغانستان طنین انداز شد. آمریکا که از آغاز برای اشغال دایمی افغانستان به کشور ما لشکر کشیده بود، از نیت خود پرده برداشت و خواستار تأسیس پایگاه های نظامی دایمی در افغانستان در قالب انعقاد پیمان استراتژیک با دولت افغانستان شد. اما مسوده ای که از این پیمان در رسانه ها منتشر شد بدین جهت که چیزی جز اشغال کشور را تداعی نمی کرد با مخالفت افکار عمومی افغانستان روبرو گشت و آمریکایی ها به خوبی این پیام را دریافتند و از آن زمان تاکنون به هر وسیله ای تلاش کرده اند تا فضای عمومی افغانستان را برای پذیرش ننگین ترین پیمان تاریخ کشور که تن دادن به اشغال دایمی افغانستان است، آماده کنند.

بنابراین نخستین ابزار برای رسیدن به این هدف تشدید ناامنی در کشور به وسیله انفجارها و انتحارهای مکرر بود و بهترین و ارزان ترین عامل هم در این جهت طالبانی که شاید خود هم نمی دانند زمینه را برای حضور دایمی بیگانگان در کشور آماده می کنند.

سپس رسانه های غربی و رسانه های داخلی وابسته به غرب برای تشویش اذهان عامه و ایجاد فضای رعب و وحشت بین مردم دست اندر کار شدند تا فضای موجود را آشفته تر از آنچه هست نشان دهند و مردم خسته از جنگ افغانستان را که در پی کیمیای امنیت سرگردان هستند از بروز جنگ های داخلی پس از خروج نیروهای نظامی غرب از افغانستان بیم دهند. همچون همیشه رسانه استعماری بی بی سی در اول صف قرار گرفت و رسانه های وابسته داخلی نیز به دنبالش برنامه های مکرری را ترتیب داده و تصویر موهوم و وحشت زایی را از افغانستان بدون حضور نیروهای خارجی به تصویر کشیدند.

شخصیت های وابسته به غرب که هر روز سفره شان با حضور نیروهای خارجی در افغانستان رنگین تر می شود، در درون و برون حاکمیت بسیج و با عناوین کارشناس، خبرنگار، روزنامه نگار، فعال مدنی، مقام دولتی و… در جهت ایجاد فضای مناسب برای امضای پیمان استراتژیک دست اندر کار شدند.

فشارهای دولت پاکستان و عدم همکاری آن دولت برای مبارزه با تروریزم نیز با فشارهای مقامات غربی و آمریکایی توأم شده و رئیس جمهور کرزی و حتی برخی از شخصیت های جهادی را وادار به پذیرش این امر کرد. سرانجام آقای کرزی علیرغم مخالفت با قانون اساسی تصمیم به برگزاری لویه جرگه به اصطلاح عنعنوی گرفت و سخن آخر راهمان اول گفت و دستورش را برای اعضای لویه جرگه در آغازین روز گشایش آن مبنی بر حمایت از امضای پیمان استراتژیک با آمریکا صادر کرد و حقا که «المأمور معذور» هم در باره شخص رئیس جمهور و هم در باره اعضای لویه جرگه به خوبی صادق است!

اما حتی مأمورین نیز ظرفیتی دارند و اگر کاسه صبرشان لبریز شد، ممکن است تحمل نتوانند. این بود که رئیس جمهور کرزی که طاقتش از موج سیاه نمایی های رسانه های غربی به سر آمده بود و بیم داشت که خودش قربانی این موج شود، در اجلاسی که به مناسبت گرامیداشت روز جهانی مبارزه با فساد اداری در پایتخت برگزار شده بود، لب به انتقاد گشود و رسانه های غربی و به ویژه رسانه استعماری بی بی سی را برای سیاه نمایی های شان پس از خروج نیروهای خارجی به باد انتقاد گرفت و خواستار توقف این موج منفی تبلیغاتی شد.

اما باید گفت که ممکن است آمریکا به وسیله دولت یا لویه جرگه های فرمایشی بتواند به حضورش در افغانستان جلوه قانونی بخشد، چنانچه اتحاد جماهیر شوروی سابق، تجاوز به کشور ما و حضور نظامی خود در افغانستان را به دعوت دولت کمونیستی وابسته به خودش توجیه می کرد اما تنها ارمغانی که ارتش سرخ باخود از افغانستان برد روسیاهی و از هم پاشیدن اتحاد جماهیر شوروی سابق بود.

تاریخ کشور ما فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرده اما شواهد تاریخی بیانگر آن است که مردم این دیار استعمارستیزترین مردمان دنیا است و هرگز به اشغال و استعمار تن در نخواهند داد. افغانستان قبرستان استعمار است و سرانجام طشت رسوایی امپراطوری ایالات متحده نیز در همین کشور از بام خواهد افتاد.