6 جدی 1393 - مقالات
در سکانس اول، نیروهای نظامی ایتلاف بین المللی آتلانتیک شمالی موسوم به ناتو یا سربازان اردوی ملی در جریان درگیری با مخالفان مسلح تعدادی از آنان را به اسارت در می آورند و به زندان های مد نظر خود در خارج یا داخل افغانستان اعم از بگرام یا گوانتانامو انتقال می دهند.
در سکانس دوم، عید و عزا، مذاکرات صلح یا جنگ های چریکی در وسعت و دامنه گسترده طالبان و یا توافق های فی مابین اردوی ملی و شورای عالی صلح و ناتو منجر به جابجایی اختیارات نگهداری و کنترل اعضای گروهک های تروریستی زندانی یا حتی رهایی آنان می شوند.
در سکانس سوم، طالبان رها شده توسط افغانستان، پاکستان یا امریکا در هر سه حالت دوباره به سرعت و سهولت و بدون هیچ ممانعت یا تردیدی جذب صفوف انتحاری می شوند و همواره طرفهای سومی که در این قضیه دخیل نبوده اند به سرزنش دیگر اضلاع می پردازند.
سکانس چهارمی وجود ندارد؛ این سریال تکراری اسارت و آزادی و انتحار، بی کم و کاست و بی کوچکترین تغییر و تبدیل و تدوینی همه روزه اجرا می شود و مردم ملکی، شورای صلح، نهادهای مدنی و مدعیان حقوق بشر داخلی و جهانی نظاره گر آن هستند.
همواره انگشت اتهام ناتو و پاکستان به سمت حکومت افغانستان، پیکان انتقاد افغانستان بسوی ناتو و پاکستان و نیز تبعیت محض کابل و اسلام آباد از واشنگتن در این چرخه ادامه دارد بدون آن که هیچ یک از این اضلاع از سرعت خود در کمک های مستقیم و غیرمستقیم به روند انتحار و انفجار مخالفان مسلح بکاهند.
در همین راستا این روزها توجهات عمومی و اذهان آماده به التهاب عمومی مردم ملکی معطوف و متوجه بر آخرین زندانیان افغانستانی تبار گوانتانامو شده اند که بخش اول ان در قالب گروه 4 نفره رهایی یافته و بخش 8 نفره آن منتظر نتیجه مذاکرات و تب و تاب شورای عالی صلح با کاخ سفید هستند.
نیم نگاهی به چرخه معیوب و بی نتیجه اسارت و آزادی و انتحار در سیزده سال گذشته به خوبی نمایان می سازد که در بند بودن مهره های سوخته تفاوتی با آزادی آنان ندارد؛ بیماری و ناتوانی فرماندهان سابق طالبان با تلاش های پیگیرانه حامد کرزی مصداق این مدعا است.
از طرفی، در بند بودن افراد شستشوی مغزی داده شده در زندان های کابل، اسلام آباد یا ناکجا آباد غرب با انتحاری و انفجار انان هیچ وجه تمایزی ندارد چرا که آنان در اولین فرصت به اغتشاش دست می یازند و از کمترین فرجه برای اثبات خود به مولوی های سلفی سود می جویند.
