رییس جمهور سرگردان است…

رییس جمهور همزمان با انعقاد و توشیح تفاهمنامه امنیتی با ابر قدرت غرب، استمداد از ابر قدرت شرق می طلبد؛ این سرگردانی و گاهی به نعل و گاهی به میخ زدن، بیش از هرچیزی خشم سناتوران و منتقدان حکومت را برمی انگیزد.

از هنگام انعقاد رسمی و امضای تفاهمنامه ی ننگین امنیتی میان کابل و واشنگتن با بیشمار بندهای مبهم و قابل درنگ و نیز مفاد ننگین همچون مصونیت قضایی سربازان امریکایی، که همزمان با تحلیف ریاست جمهوری و ریاست اجرایی بود تاکنون بارها هجمه انتقادات شدت یافته است.

به عبارت دیگر هر از گاهی این نخبگان سیاسی و جاماندگان از منافع و عواید پایگاه های دایمی نظامی امریکا در افغانستان هستند که صدای خود را بلند می کنند تا هوش و گوش خلق را به این مساله متوجه سازند که افغانستان کمترین سودی از این تفاهمنامه نمی برد که هیچ، ضررهای بسیار نیز می بیند.

اینک و برای بار دیگر و به بهانه ای دیگر که سفر وزیر خارجه امریکا به کشورهای پنجگانه ی اسیای مرکزی بدست داده است؛ بحث و بررسی های نقادانه میان اعضای مجلس نمایندگان و برخی منتقدان حکومتی به تفاهمنامه امنیتی دوباره از سر گرفته شده است.

تفاهمنامه ای که در طول حکومت حامد کرزی نیز با انتقادات و اعتراضات بسیاری مواجه بود و همین مساله موجب عدم انعقاد آن شد ولی بلافاصله پس از روی کار آمدن اشرف غنی و عبدالله، و در کمتر از 24 ساعت روی میز گذاشته شد و در معرض رسانه ها رسما توشیح گردید.

نظر به اینکه برخلاف برخی بندهای تفاهمنامه کابل واشنگتن که طرف امریکایی خود را متعهد به آن نشان داده بود، نه ارتش افغانستان تجهیز و تمویل گردید و نه خاک افغانستان از حملات هراس افکنانه و تروریستی مقابله به مثل شده با امریکا مصون ماند؛ آگاهان امور، خواستار لغو این پیمان ننگین شده اند.

ابراز نگرانی روسیه از وسعت ناآرامی ها در منطقه از طرفی و اعلام ابقای حضور سربازان امریکایی در تعداد 5 هزار و 500 نفر پس از 2016 در خاک افغانستان، از طرف دیگر، رییس جمهور افغانستان را در حالت آونگی معلق میان مسکو واشنگتن قرار داده است به گونه ای که…

به گونه ای که همزمان با انعقاد و توشیح تفاهمنامه امنیتی با ابر قدرت غرب، استمداد از ابر قدرت شرق می طلبد؛ این سرگردانی و گاهی به نعل و گاهی به میخ زدن، بیش از هرچیزی خشم سناتوران و منتقدان حکومت را برمی انگیزد.