راه یکطرفه بازار کابل…

بازار افغانستان از جمله بازارهای قبضه شده و تسخیر شده ای است که جزو اولین بازارهای هدف کشورهای همسایه برای صادرات محصولات کم کیفیت و بی کیفیت خود است. چنین رکود و سکونی که گرفتار چرخه های تولید شده این فرصت مغتنم را به کالاهای وارداتی داده است.

دومین نمایشگاه عرضه محصولات ایرانی در افغانستان گرچه نوید بخش و امیدوار کننده به بهبود روند مناسبات اقتصادی تهران کابل بود و باز هم گرچه چنین نمایشگاه های مشترکی می تواند در دیگر عرصه های تبادل فرهنگ و ارتباطات اجتماعی و سیاسی تاثیر بگذارد لیکن…

لیکن افغانستان نباید چنین بازار صددرصد وارداتی و انباشته از کالاهای غیر افغانستانی از شرق و غرب باشد که مردم ملکی را بیش از پیش به مصرف کنندگی سوق می دهد. معادن و منابع و نیروی انسانی در افغانستان همه و همه در خدمت کالاهای خارجی است و بس.

سیر صعودی مناسبات اقتصادی ایران و افغانستان یا افغانستان با هر کشور دیگری باید با حسن اقتصادی و تعادل در صادرات و واردات همراه باشد تا به مذاق ملت و دولت خوش آید وگرنه قبضه کردن بازار از اجناس خارجی به تداوم رکود و تورم می انجامد و سودی ندارد.

اهمیت ویژه به صادرات و تولید در بستر آماده افغانستان چندان مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفته است که اندک تولیدی هم اگر در خاک کشور انجام گیرد توسط سرمایه گذاران خارجی یا با ابتکار عمل مستشاران غربی و شرقی می باشد.

در همین راستا سوالی که برای اذهان عمومی پیش امده این است که پس جای کالاهای افغانستانی در نمایشگاه های بین المللی ایران و عربستان و روسیه و ترکیه و هند کجا است؟ نوبت کابل در این ازدحام چه زمانی می رسد که خودی در عرصه صادرات و برپایی نمایشگاه عرضه محصولات در کشورهای هم جوار نشان بدهد؟

هرچند ورود مواد غذایی بی کیفیت، کتب تحریف شده، تیل بی کیفیت و انواع واردات دیگر آلوده و غیر استاندارد به افغانستان ممنوع شده است اما صرفا بر قیمت آن افزوده و گامی در جهت تولید محصولات مشابه داخلی برداشته نشده است. شایان ذکر است که همین رکود و سکون و خواباندن چرخه های تولید به ناامنی و فقر و اعتیاد دامن زده است.