1 عقرب 1394 - مقالات
اگر معاون اول رییس جمهور اختیار راه اندازی کوچکترین عملیات نظامی برای مردمش بدون اجازه اشرف غنی ندارد بهتر است بلای جان ازبک ها نشود!
جنرال عبدالرشید دوستم درحالی پس از تنفسی کوتاه و کسب اجازه مجدد از اشرف غنی به صفحات شمال بازگشت تا ولسوالی دیگری را در تیررس طالبان قرار دهد که تحسین و تکریم و تجلیل و ترغیب بسیاری را از یکسو و تقبیح و تهدید بسیاری دیگر را به جان می خرد.
اینکه کسی با تعدادی سرباز پیدا بشود که نسبت به قتل عام مردم بیگناه و غیرنظامی واکنش نشان بدهد و حساسیتش منجر به جنگ با طالبان در یک ولسوالی محاصره شده گردد در نگاه اول خوب است اما نباید از زوایای پنهان و لایه های زیرین آن که بسی اهمیت دارند غافل ماند.
به عنوان مثال باید یادآور شد چنین لشکرکشی بی نام و نشانی که نه بعنوان رییس عمومی امنیت ملی نه بعنوان وزیر دفاع و نه نیروهای پولیس وزارت داخله صورت گیرد و صرفا تصمیمی یک شبه از جانب ارگ ریاست جمهوری باشد فقط منجر به حساسیت بیشتر طالبان در حمله های بعدی می گردد و بس!
لذا اینکه جنرال بی چون و چرای ازبک ها نسبت به ناامنی در برخی ولایات و ولسوالی های ترک تبار و ازبک نشین شمال واکنش نشان می دهد و با جنگی بی موقع بر مخالفان مسلح در آن مناطق می تازد؛ صرفا به تداوم حمله و پی ریزی دقیق تر حملات بعدی در همان ساحه انجامیده است.
در واقع در این روزهای استیضاح و استجواب و غیبت های نابخشودنی دست اندرکاران تامین امنیت و حفاظت از جان و مال و ناموس مردم، اگر معاون اول رییس جمهور اختیار راه اندازی کوچکترین عملیات نظامی برای مردمش بدون اجازه اشرف غنی ندارد بهتر است بلای جان ازبک ها نشود!
به عبارت دیگر، وی که سمت راست رییس جمهور می ایستد اعلام کرده تمام حملاتش بر پیکر مخالفان مسلح با کسب اجازه رسمی از رییس جمهور بوده است؛ بنابراین مرگ و زندگی غیرپشتون ها در دست اشرف غنی است.
رییس جمهور در حالی بهشت و جهنم را برای یک یک ولسوالی ها و ساحات شمالی و مرکزی افغانستان به تصویر می کشد که اجازه های دیرهنگام و نابهنگام و مخالفت هایش با حمله بر طالبان و حمایتش از کوچی ها، مردم برخی ولایات را در تیررس خشم مخالفان مسلح قرار می دهد؛ همانگونه که قندوز قربانی شد.
