در افغانستان هیچ کس صادقانه عمل نمی کند

با تشکیل دولت وحدت ملی امیدواری بر این بود که شاید مشکلات افغانستان حل شود اما متاسفانه دولتی که بر اساس روابط و معاملات آمریکایی بوجود آمده هیچ حمایتی از مردم نمی کند و حتی توان رفع اختلافات داخلی خود را ندارد که معرفی نشدن کابینه پس از صد روز دلیل این مدعا است.

از زمان تشکیل حکومت وحدت ملی، کابل و شهرهای دیگر آماج حملات تروریستی بوده است. این روزهای هم این حملات به اوج خود رسیده و روزانه جان انسانهای زیادی را می گیرد و رییس جمهور فقط علت ناامنی را عدم هماهنگی بین نیروهای امنیتی می داند از آنها انتقاد می کند.

درباره این که چرا تلفات غیر نظامی در افغانستان شدت یافته است، باید گفت: بیشتر دلیلش بی کفایتی دولتمردان افغانستان است اما مردم بیشتر از دو جناح آسیب دیده اند.1. طالبان 2. نظامیان خارجی

خسارتی که طالبان وارد کرده اند بیشتر در جریان انتحاری ها بوده است که این سهولت و امکانات را پاکستان در اختیار طالبان قرار داده است ولی دولت کابل نه در قبال پاکستان و نه در قبال طالبان موضع مشخصی ندارد، بلکه صرفا به این حرف بسنده می کند تروریزم در آن طرف مرزها وجود دارد.

عبدالله و اشرف غنی نمی توانند به صراحت بگویند که عامل این ناامنی ها پاکستان است چون می ترسند. نمی توانند بگویند پاکستان به دستور آمریکا این کارها را انجام می دهد. فقط بصورت مبهم شعار می دهند.

متاسفانه در افغانستان هیچ کس صادقانه عمل نمی کند. نه مقامات داخلی و نه خارجیها. هیچکس دنبال صلح و امنیت نیست. راه های رسیدن به صلح بسیار ساده است ولی دولت جدید هم مانند دولت قبلی آن را نادیده می گیرد و فقط شعار می دهد. یکی از فاکتورهای گسترش جنگ در افغانستان،عدم کار و ضعف اقتصاد است که ما تا کنون ارایه هیچ راه کاری از طرف حکومت نبوده ایم.

در این آشفته بازار اشتباهات اشرف غنی و عبدالله نیز مزید بر علت شده تا مردم هرچه بیشتر نسبت به دولت وحدت ملی بدگمان باشند. یکی اینکه پنهان کاری می کنند و هیچوقت به دلایل اصلی چالش ها و مشکلات شان در مورد کابینه اشاره نمی کنند و دیگر اینکه نفوذ بیش از حد آمریکا در دولت خود را انکار می نمایند.

طی این صد روز با اینکه ناامنی به شدت افزایش یافته، اما عبدالله و اشرف غنی حاضر نشدند به این پرسش پاسخ دهند که موضوع شرکت طالبان و گفتگوهای صلح با مقام های آمریکا و پاکستان به کجا منتهی شده است؟ قرار بود موضوع مذاکره با طالبان و بازگشت آنها به آغوش کشور! هرچه سریعتر مشخص گردد تا مردم از بلاتکلیفی حاصل از ناامنی خارج شوند، ولی همچنان این موضوع در پرده ای از ابهام قرار دارد تا سخنگو های دو تیم هم نمی توانند عمق مسایل و ماجراها را با مردم در میان بگذارند.

هرچند در این شکی نیست که آمریکا و متحدینش در کشور ما اهدافی را دنبال می کنند که برای رسیدن به آن اهداف باید اوضاع افغانستان همچنان بحران زده باشد. چون منافع و ثروت و قدرت آنها در ناامنی وطن ما ضمانت می شود.

در وضعیت کنونی نیز ما نباید منتظر هیچگونه صلح و ارامشی باشیم. چرا که دولت طی سالهای اخیر هیچ حرکتی از خود نشان نداده است و عملا حکومت کابل فقط در جهت اهداف خارجیها بوده است نه منافع ملی افغانستان و از آنجایی که حضور در کشور ما برای خارجی ها (به جهت غارت منابع ارزشمند معدنی) حایز اهمیت است، بعید به نظر می رسد که تا چند سال آینده حکومت وحدت ملی بتواند روی پای خود بایستد و مستقلا تصمیم بگیرد.

به هر حال از قدیم گفته اند: آرزو بر جوانان عیب نیست. به همین دلیل هم ما آرزو می کنیم که با وجود حضور خارجی ها و پیمانهای رنگینی که به دولت کابل تحمیل شده است، افغانستان روزهای سراسر خوشی را به همراه استقلال، خودکفایی و امنیت پیش رو داشته باشد.