داخلی ها با خارجی ها، هم دست در ناامنی ها!

در حال حاضر پروسه صلح اذهان بسیاری از سیاستمداران کشور را به خود مشغول ساخته است. پاکستان کشوری که سالها جنگی خونین را در کشور ما هدایت و حمایت می کرد، اکنون تغییر سیاست داده و خواهان صلح شده است!

اما آیا این کشور می تواند تمامی طالبان را متقاعد کرده و به میز مذاکره بنشاند؟ آیا جنگ در افغانستان پایان می یابد یا این جنگ به وسیله گروه دیگری جز طالبان ادامه خواهد یافت؟

طی این سالها دستاورد شورای عالی صلح بیشتر بستگی به نحوه کار شورای صلح داشت، در صورتی که متاسفانه کار در جایی دیگر گیر کرده است. تا زمانی که کشورهای دیگری در رابطه با صلح افغانستان دخیل باشند، ابتکارات عملی شورای صلح به چالش کشیده می شود چنانچه این کار در گذشته شده بود.

مهمترین علت اینکه شورای عالی صلح از زمان مرحوم برهان الدین ربانی تا کنون به نتیجه خوبی نرسیده این است که از کار شورای صلح تعریفی مشخص نیست. در حالی که باید اینگونه تعریف شود که آیا شورای عالی صلح خود باید در این رابطه طرح و ایده بدهد یا اینکه به عنوان یک ارگان اجرایی در رابطه با تطبیق فیصله های دولت افغانستان در رابطه با صلح عمل کند؟ به همین دلیل هم تاکنون صلاحیت و تکلیف شورای عالی صلح مشخص نشده است.

اشرف غنی و همفکرانش بر این باور هستند که مردم افغانستان با مردم پاکستان مانند برادر هستند و این دو کشور به عنوان کشورهای مسلمان باید با هم روابطی حسنه داشته باشند اما ای کاش واقعیت این طور باشد، ای کاش در پس پرده کارهایی نباشد که بنابر شرایط منطقه ای و محیطی و فشارهای بین المللی تن به صلح بدهند و در پس پرده کارهایی که خود می خواهند انجام بدهند. صلحی که پاکستان امروز می کند، نوعی تاکتیک سیاسی به خاطر تعقیب اهداف خودش است.

متاسفانه در پشت پرده بسیاری از این دوستیها، دستهای خارجی ها وجود دارد و این غربیها از تداوم جنگ بیشترین منفعت را می برند. در این میان عده ای از داخلی ها نیز با آنها هماهنگ شده اند.

مسوولان امنیتی کشور باید بدانند که مردم بالاتر از توانایی حکومت توقع ندارند اما انتظار دارند از توانایی هایی که در اختیار آنها است با کمک پارلمان اصلاحات خوبی را به وجود بیاورند. به بیان دیگر باید در زیربنای ارتش و پولیس ملی کشور تغییرات اساسی به وجود آید.

اشرف غنی باید بداند که اگر می خواهد به تعهدات خود در قبال تامین صلح و ثبات در کشور پایبند باشد، در درجه ی اول باید سیاست خارجی خود را دقیقا مشخص نماید و طرفدار حزب باد نباشد. در طرف دیگر به تصفیه ی نیروهای امنیتی از مقامات بلندپایه تا نیروهای زیر دست آنها بپردازد.

چرا که نیروهای امنیتی ما هر روز قربانی می دهند تا از کشور دفاع کنند اما تنبلی آن سربازی که نیروی انتحارگر از دستش رد می شود و هنگام بازرسی شناسایی نمی شود را نمی شود نادیده گرفت. هم سربازان مبتدی و هم فرماندهان آنها باید دوباره تعهد کاری بدهند و در صورت تکرار دوباره این وضع مجازات شوند.

لذا اگر حکومت فعلی می خواهد گام موثری در رابطه با امنیتی کشور بردارد، باید همه جوانب کار را در نظر بگیرد و با دقت و هوشیاری تمام آن را به پیش ببرد.