خادم آمریکا بودم ولی نگذاشتند خودم باشم

حامد کرزی: بارها از نیروهای ایتلاف تحت رهبری ناتو خواستم که اصلاحاتی را در رویکردشان در جنگ با تروریزم داشته باشند و درخواست ما را برای تجهیز کامل نیروهای امنیت ملی کشور بپذیرند، اما آنها کار خود را می کردند و نگذاشتند هم که من براساس نظرهای دولتمردان افغانستان کشور را اداره کنم.

چند روز پیش یعنی در روز ۲۸ دسامبر سال ۲۰۱۴ نیروهای کمک به امنیت بین الملی (ISAF) به رهبری آمریکا به طور رسمی پایان عملیات نظامی خود را در کشور ما اعلام کردند و باراک اوباما با انتشار بیانیه ای این اقدام را فصلی مهم برای کشورش ارزیابی کرد و افزود: طولانی ترین جنگ تاریخ آمریکا به پایان خود رسیده است.

در این مراسم که نظامیان ارتش آمریکا در کابل برگزار کردند یک پرچم جنگی پایین آمد و پرچم جنگی دیگری اهتزاز یافت. پرچمی که پایین آمد، پرچم ISAF بود و پرچمی که اهتزاز یافت پرچم «پشتیبانی از قطعنامه ی عملیاتی» بود.

قطعنامه ی عملیاتی (RS) همان قطعنامه ای است که آمریکا تحت لوای آن حضور نظامی اش در افغانستان را به شکلی دیگر به پیش می برد. با این توضیح که تا چند سال آینده بیش از ۱۸۰۰۰ سرباز خارجی مهمان اجباری ما خواهند بود که ۱۶۰۰۰ نفر از آنان آمریکایی اند. واشنگتن نیز برای پذیرایی از این نیروها ۲۰۰۰۰ مقاطعه کار نظامی را به کار گرفته تا ۲۵ پایگاه نظامی در سراسر کشور ما بسازند.

اکنون پس از سیزده سال دیگر همگان می دانند که هدف آمریکا از لشکرکشی به افغانستان از بین بردن القاعده و طالبان و تروریزم نبود زیرا این گروه ها همچنان بر قوت خود باقی هستند. این جنگ تحمیلی صرفا برای اهداف سیاستمداران حاکم واشنگتن طراحی شده بود. است تا خود را به بازمانده میراث شوروی در منطقه برساند.

منطقه ای با ۲۷۰ میلیارد بشکه نفت یعنی حدود ۲۰ درصد از ذخایر اثبات شده ی جهان. معادن دست نخورده ای در قلب افغانستان. سرکوب رقبانی منطقه ای از جمله ایران، چین و روسیه. حفظ قدرت ایالات متحده و ….

که البته در این میان بسیاری نیز طی این سیزده سال مزدور خدوم کاخ سفید بودند هرچند که برخی از آنها گاهی اوقات بنا بر بعضی مصلحتها جنبه مخالفت با آمریکا داشتند از جمله جناب حامد کرزی رییس جمهور سابق کشور که علاوه بر خدمتهای فراوانی که به دولتهای بوش و اوباما کرد همچنان محبوبیت مردمی خود را در جامعه افغانستان حفظ کرده است.

بطور نمونه بیانیه دفتر مطبوعاتی ایشان است که امروز بطور سیاستمدارانه ای تنظیم و مطرح شد و در آن حامد کرزی از نقش نیروهای ناتو و آمریکا در جنگ با تروریزم طی ۱۳ سال گذشته انتقاد کرد.

در این بیانیه حامد کرزی آورده است که بارها از نیروهای ایتلاف تحت رهبری ناتو خواستم که اصلاحاتی را در رویکردشان در جنگ با تروریزم داشته باشند و درخواست ما را برای تجهیز کامل نیروهای امنیت ملی کشور بپذیرند، اما آنها کار خود را می کردند و نگذاشتند هم که من براساس نظرهای دولتمردان افغانستان کشور را اداره کنم.

حامد کرزی تاکیده کرده: نیروهای غربی در جای اشتباه و به روش اشتباه جنگیده‌اند. من همواره از جامعه جهانی درخواست می‌کردم تا پناهگاه‌های امن تروریست‌ها را هدف بگیرند. این پناهگاه‌ها در داخل روستاهای کشور ما نبود بلکه در خارج از مرزها بود. جامعه جهانی باید با تجهیزات مدرن از نیروهای افغانستانی حمایت کند. من امیدوارم که با پایان عملیات نظامی ناتو تعداد تلفات غیرنظامیان کشورم کاسته شود.

این سخنان جناب حامد کرزی در حالی اینگونه خونسردانه مطرح می شود که گویا در سالهای حکومت ایشان آب از آب تکان نخورده و به اصطلاح نه خانی آمده و نه خانی رفته است. در ادبیات فارسی این ضرب المثل را کسی می گوید که می خواهد ابراز کند: من اصلاً اهل این کار نبوده و نیستم؛ دست از سرم بردارید.

اگر اینگونه است جناب کرزی که ما از ابتدا می دانستیم که شما اهل سیاست نبودی و هم اکنون هم نیستی. اگر واقعا شما بر خلاف سیاستهای آمریکا بودی باید همان زمانها نمی گذاشتی کشور به اینجا برسد و اگر می دانی کاری از اشرف غنی هم در این باره ساخته نیست، اذعان این سخنان چاره گشا نخواهد بود.

به هر حال آنچه جای تاسف دارد این است که در یک سال گذشته بیش از ۵هزار نیروی پولیس و ارتش افغانستان در حملات طالبان و در جریان درگیری با این گروه کشته شده‌اند. آمریکا و هم‌پیمانانش در ناتودر سال‌های اخیر میلیون‌ها دالر برای آموزش این نیروهای امنیتی اختصاص دادند، اما هم اکنون این ارتش ۳۵۰ هزار نفری هیچ کارآیی مفیدی ندارند چرا چون خارجی نمی خواهند.