حکومت و طالبان دست در دست همدیگر!

مدت های مدید و قریب به 13 سال و اندی است که دست متضرع و ملتمس حکومت اعم از ارگ نشینان، منتسبین به وزارات داخله و دفاع و خارجه و سازمان عمومی امنیت ملی و اعضای شورای عالی صلح و دیگر دست اندرکاران بسوی مخالفان مسلح بویژه طالبان دراز است.

پروژه مصالحه و مذاکرات مسالمت آمیزی تحت این عنوان که از زمان روی کار آمدن دولت موقت، دولت انتقالی و سپس دولت رسمی جمهوری اسلامی افغانستان بر سر زبان ها افتاد قرار بود با دخیل کردن طالبان در حکومت مرکزی به جنگ فرسایشی خاتمه بخشد اما…

اما علیرغم تاوان ها، تلفات و فرصت های طلایی ای که ارگ نشینان و زیردستان شان به نمایندگی از افغانستان به این بنیاد گرایان افراطی دادند؛ چیز دندان گیری عایدمان نشد و بیشتر زمینه فرصت طلبی و زیاده خواهی و از پشت خنجر زدن را برای طابان پدید آورد.

در واقع و به زعم بسیاری از نخبگان سیاسی، آگاهان امور، فعالان جامعه مدنی و حتی مردم ملکی، روند صلح بیشتر شبیه یک بازی با افکار عمومی برای خریدن وقت به نفع طالبان و عاری از کمترین نتیجه اثربخش برای افغانستان بوده بنابر این شکست خورده است.

درحالی که حملات بی شائبه این گروهک تروریستی حتی در ماه مبارک رمضان بر مردم و مسوولان ادامه دارد؛ محقق بعنوان نماینده حکومت وحدت ملی در نشست اسلو در ناروی، مذاکرات را بی نتیجه و مصالحه را همچنان دست نیافتنی و شرایط را بدون تغییر خوانده است.

در همین راستا، شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز مواضع طالبان را بدون کمترین انعطاف و شمار تلفات غیرنظامیان را 4 هزار و 216 نفر در سال جاری میلادی اعلام کرده است. در واقع همه چیز گویاتر از هر توضیح و تفسیر و تشریح و گزافه گویی است.

به عبارت دیگر، تمام این 13 سال و نیمی که با آرمان های ملی بازی شد و عزت افغانستانی زیر سوال رفت؛ به مثابه از حکومت اصرار و از طالبان انکار بود که چیزی جز تفلات مردم ملکی، شخصیت های کلیدی و رهایی سران طالب نداشته است. پس چه نیازی به ادامه این روند کج دار و مریز و این راه یک طرفه بن بست؟