توازنی که در سیاست خارجی لحاظ نمی گردد

عدم رعایت موازنه در اعمال سیاست خارجی متعادل و منطقی و به تبع آن تیرگی مناسبات دیپلماتیک برخی کشورهای منطقه در طول بیش از یک دهه گذشته در زمان زعامت حامد کرزی باید درس عبرتی تاریخی برای حکومت کنونی و حکومت های آتی باشد نه تقلید کورکورانه.

اشرف غنی صراحتا بیان کرده بود که اجازه نخواهد داد افغانستان صحنه جنگ نیابتی هند و پاکستان شود غافل از اینکه این جنگ مدتها است در لایه های زیرین امنیت و اقتصاد و سیاست افغانستان نفوذ کرده است و هر آن بیم شعله ور شدن و علنی شدن آن می رود.

از این رو، گرایش یا عقبگرد، گوشه گیری یا ابتکار عمل و هر کنش و واکنشی از سوی مقامات وزارت خارجه و شخص رییس جمهور و رییس اجرایی در منطقه باید به گونه ای باشد که تعادل و توازن و تناسب منافع ملی و سیاست داخلی در سیاست خارجی لحاظ گردد.

در همین راستا، اتکای بی مورد و بیش از حد افغانستان به کمک های چندین میلیون دالری، تفاهمنامه های عریض و طویل در حوزه های مختلف و بویژه درخواست تعلیمات و تجهیزات نظامی کابل از دهلی نو، نتیجه ای جز برافروختن خشم اسلام آباد به کابل ندارد.

پیش از این نیز در ادوار مختلف در حکومت حامد کرزی بر قلب آسیا و در قلب قدرت های رقیب با منافع متضاد شاهد زیان های بعضا جبران ناپذیر و عبرت آموز مواضع عجولانه و صفر و صدی رییس جمهور پیشین در برابر تهران، مسکو، پکن، دهلی نو، اسلام آباد و واشنگتن بودیم.

وابستگی صرف به منابع تغذیه کننده کشوری همراه با فاصله گرفتن ناخودآگاه از کشوری دیگر خواهد بود؛ درهمین راستا منافع ملی، سیاست داخلی و مطالبات مردمی نیز در تقابل با وابستگی صرف یا کناره گیری از روابط دیپلماتیک با کشورهای همسایه می باشد.

لذا مقروض و مدیون شدن به تجهیزات نظامی یا حواله های بانکی دهلی نو، کابل را در برابر بد عهدی ها و سوء رفتارهای اسلام آباد آسیب پذیر تر می کند. باشد که سیاست پیشه گان بی سیاست افغانستانی بر مداری گام بگذارند که به سیاست زدگی بیش از پیش مردم و تزلزل موقعیت افغانستان در منطقه منجر نشود.