تفاهمنامه ای که توافقنامه نشد

اگر در جزئیات تفاهمنامه ای که میان دو دولت کابل و اسلام آباد بصورت غیرمنتظره و ناگهانی با حضور و نظارت مقام های امریکایی منعقد شد بنگریم؛ درمی یابیم که این یک توافقنامه نبوده است و صرفا یک تفاهمنامه است.

دیگر اینکه، مردم پاکستان جدا از شورای کویته و پیشاور و اسلام آباد و استخبارات این کشور هستند و رضایت ضمنی از حمایت یا تمویل تروریسم یا بهره برداری از حسن ظن افغانستان به بهانه ی تروریسم ندارند.

نباید از نظر دور داشت که مردم ملکی افغانستان گذشته از افکار عمومی متاثر و متشنجی که در معرض انواع پمپاژهای تبلیغاتی سیاسی دارند؛ عمیقا با دوستی و برادری افراطی و یکجانبه با پاکستان و گزیده شدن از سوراخ همیشگی مخالف اند.

شایان ذکر است که سخنرانی ها و مصاحبه ها و انتقاداتی که از جانب مسوولان پارلمان و سنا و برخی ارگ نشینان و رییس شورای عالی امنیت ملی و نخبگان سیاسی به گوش می رسد؛ حاکی از عدم حمایت و رضایت از چنین تفاهمنامه خفت بار و خاینانه ای است.

علیرغم اطمینانی که وزارت خارجه درخصوص متن تفاهمنامه مشترک کابل و اسلام اباد درخصوص مبارزه علیه تروریسم و ناامنی در منطقه بدون تعلیم نظامیان اردوی ملی در خاک پاکستان داد؛ هنوز هم نگرانی ها و بیزاری جویی ها از هر دو کشور به گوش می رسد.

به بیان دیگر، همچنان که حکومت های مرکزی افغانستان و پاکستان حمایت و محبوبیت عمومی را با خود به همراه ندارند؛ تفاهمنامه ها و هر اقدام سیاسی نظامی دیگری که از جانب دو طرف صورت می گیرد نه یک توافقنامه همه جانبه و تمام شمول.

دیگر نکته ناگفته ای درخصوص عهد شکنی ها و نقض پیمان ها و همسویی پاکستان با دشمنان افغانستان باقی نمانده است چه اگر این برادرخواندگی ها و دست تضرع ها دیگر از سوی حامد کرزی هم تایید نمی شود و تفاهمنامه استخباراتی کابل اسلام اباد را به ضرر منافع ملی می داند.