بودجه هایی برای اعتراض!

در پغمان و پکتیا و سایر ولایات پشتون تبار بودجه ای برای اعلام نارضایتی از عدم درج کلمه ی “افغان” در تذکره های الکترونیک و به تیع آن خودداری از دریافت این تذکره ها پخش می شود تا مردم ملکی بی خبر از همه جا به خیابان ها بیایند و اعتراض کنند. در برخی ولایات غیر پشتون دیگر نیز بودجه ای توزیع می گردد در راستای…

وقتی برای یک اقدام عمومی و پروسه ی ملی تمامی مراحل دولتی اعم از پیشنهاد اولیه دولت، تایید مجلس نمایندگان، تایید مجلس سنا، توشیح رییس جمهور و تنظیم نهادهای اجرایی برای ثبت نام و توزیع به ترتیب و موالات طی می شود؛ پس مانع داخلی وجود ندارد!

به عبارت دیگر، برای شکل گیری تا پی ریزی و انجام یک طرح یا پروژه در افغانستان فقط 49 درصد عوامل و افراد داخلی مسوول و ذی دخل هستند و 51 درصد باقی مانده را حامیان و باداران و مداخله گران خارجی شامل می شوند که تاثیر بسزایی بر قطع یا تکمیل امور مملکتی دارند.

با این مقدمه چینی ها می رویم به سراغ اصل مطلب که همانا توزیع تذکره های الکترونیک برای برگزاری انتخابات هرچه شفاف تر و نیز عدم اختلاط غیر افغانستانی ها با مردم ملکی است. این قصه ای که همچنان سر دراز دارد…

در این میان، برخی عوامل خارجی که زیاده خواه و منفعت طلب از قلب مجروح آسیا هستند و گماشته هایشان بدون تقلب یا تداخل مردم ملکی با عوامل غیر افغانستانی جایی در چوکی های حکومتی ندارند؛ با تمام توان تلاش می کنند تا چرخ های این چرخه نچرخد.

از این رو، در پغمان و پکتیا و سایر ولایات پشتون تبار بودجه ای برای اعلام نارضایتی از عدم درج کلمه ی “افغان” در تذکره های الکترونیک و به تیع آن خودداری از دریافت این تذکره ها پخش می شود تا مردم ملکی بی خبر از همه جا به خیابان ها بیایند و اعتراض کنند.

در برخی ولایات غیر پشتون دیگر نیز بودجه ای توزیع می گردد در راستای بلندشدن صدای اعتراض و اعتصاب و تظاهرات فعلا مسالمت آمیز مردم ملکی برای مخالفت با قومیتی کردن تذکره ها و بسنده کردن به عنوان”جمهوری اسلامی افغانستان”.

با این همه می توان مدعی شد فتنه ای در راه است که در قالب به جان هم انداختن نیروهای داخلی و افراد ملکی، دست های پشت پرده خارجی را به میوه ممنوعه نزدیک تر می کند وگرنه ذکر کلمه افغان و اسلام در حالی که عبارت جمهوری اسلامی افغانستان درج می شود چه توجیهی دارد؟

آیا می توان بسیار ساده لوحانه و خوش بینانه گمان برد که ما 90 درصد راه را رفته ایم و این مورد اختلافی جزیی بزودی حل و فصل می گردد؟ مگر نه اینکه همواره همین مسایل پیش پا افتاده وقت کشی به نفع قدرت های منطقه و غرب کرده است و ما را غافل از زمان؟