31 ثور 1394 - مقالات
خبرهایی که این روزها از سرنوشت پاسپورت های سیاسی و روند توزیع آن به گوش می رسد ناامید کننده و تامل برانگیز است، صدور صدها جلد پاسپورت سیاسی برای رهبران طالبانی که دیروز در لیست سیاه سازمان ملل و غرب بوده اند و نیز هزاران جلد پاسپورت سیاسی در دست دکانداران و کارگران.
درحالی که مذاکرات صلح با طرف های افغانستانی و پاکستانی که در راستای خروج گروهی رهبران طالبان از فهرست تحت پیگرد و لیست سیاه شورای امنیت سازمان ملل متحد بود؛ هنوز هم با مخالفت ها و ابراز نگرانی های نخبگان سیاسی داخلی همراه است اما…
اما در طی سفر اخیر هیات عالی رتبه اسلام آباد به سرکردگی نواز شریف به کابل و دیدارهای فشرده با مسوولان ارگ ریاست جمهوری، توافقات ضمنی مبنی بر توزیع پاسپورت های سیاسی به تعداد 210 عدد برای رهبران طالبان و سرکردگان مخالفان مسلح صورت گرفته است.
“پیشرفت تلاش هایی برای مذاکره با طالبان” عنوان این اقدامات غیرمنطقی و غیر قابل توجیه است که نه تنها سران مخالفان مسلح حکومت را از بند ظاهری و سست تر از تارعنکبوت جامعه جهانی رهانید بلکه معتبرترین جواز تردد را برایشان به ارمغان آورد.
در همین راستا وزارت امور خارجه گزارش می دهد که افزون بر 4 هزار جلد پاسپورت سیاسی در طول بیش از یک دهه گذشته توزیع شده است که اکثریت قریب به اتفاق آن نصیب محافظان، روسای دفتر سیاسی ها و اقوام و اقارب ایشان شده است.
کارکنان جزء، کارگران، دکان داران، افراد فاقد سواد و صلاحیت و تخصص در رده های کاملا غیر حکومتی اینک با پاسپورت های سیاسی و با امتیازات و تسهیلات مرتبط با آن در کشورهای همسایه و منطقه و غرب و داخل کشور به رفت و آمد و بعضا لابی می پردازند.
این پاسپورت های سیال سیاسی که اینگونه بی هوا و بدون نظارت و آینده نگری توزیع می شود، تارهای عنکبوتی بر گرد دست و پای حکومت و حکومتیان می بندد که تبعات آن در افغانستان 2015 تا 2025 به تدریج مشهود و ملموس می شود.
