18 عقرب 1394 - مقالات
می توان به جرات مدعی شد یا اختلافات ریشه دار و دامنه دار اروپا و امریکا درخصوص مخالفان مسلح منجر به اختلافات نمادین و ظاهری میان طالبان به فرماندهان و شاخه های مختلف شده است یا اینکه امریکا از اختلاف میان طالبان سود می برد و منتفع می شود.
ترک خوردن بدنه ضخیم و عریض نمایانده شده ی طالبان که روزگاری بعنوان عامل اول مرگ و میر در منطقه شناخته می شد، یا می تواند ناشی از چیزی ناخواسته در بدنه تمویل کنندگانش باشد یا خود، منشأ چیزی در راستای خواسته های آنان!
به عبارت دیگر و در توضیح و تفسیر بند مذکور باید گفت، از آنجا که طالبان هرگز اراده ی سیاسی، اقتصادی و امنیتی از خود نداشته اند و همواره گوش به فرمان فرماندهان غیرطالب و رهبران هدایتگر از راه دور خود بوده اند؛ نمی توانند خود بخود و ناخواسته عامل این تفرقه باشند.
برهمین مبنا، می توان به جرات مدعی شد یا اختلافات ریشه دار و دامنه دار اروپا و امریکا درخصوص مخالفان مسلح منجر به اختلافات نمادین و ظاهری میان طالبان به فرماندهان و شاخه های مختلف شده است یا اینکه امریکا از اختلاف میان طالبان سود می برد و منتفع می شود.
سال ها است که دیگر بر کسی پوشیده نمانده است که ناارامی های نقطه به نقطه و حملات چریکی بنیادگرایان افراطی در قالب های مختلف طالبان، القاعده، داعش، لشکرطیبه و امثالهم، در کشورهای حایزاهمیت و غنی منطقه همچون افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، لبنان، یمن، کویت و مصر به نفع و در راستای اهداف چه گروه هایی است.
با این حال، باید خاطرنشان کرد، امریکا و متحدانش از اسراییل و انگلیس گرفته تا دیگر کشورهایی که مجبور به حمایت و هم پیمان یاز استکبارجهانی شده اند در ابتدا بر روی اهداف و برنامه های مشترک و مدون اتفاق نظر داشتند اما رفته رفته رشته امور از دستشان درآمد.
به همین منظور، انگلیس به حمایت از استخبارات و تحریک طالبان پاکستانی مشغول شد، اسراییل مخالفان حکومت لبنان و سوریه را مسلح کرد و امریکا تمرکز خود را روی عراق و افغانستانی متمرکز کرد که نه طالبانش طالبان قدرتمند قدیم هستند و نه داعش کاری از پیش برده است.
مخلص کلام اینکه، چه ملا رسول بر تخت فرماندهی طالبان چنددسته و تضعیف شده بنشیند چه ملا اختر منصور و چه منصور دادالله، هیچ یک نه خود با پای خود آمده اند و نه اختیاری از خود برای رهبری حملات علیه یکدیگر دارند بنابراین هیاهو برای هیچ براه افتاده است.
