افغانستان ابزاری برای رسیدن به اهداف بزرگتر برای آمریکا!

با حضور آمریکایی ها در کشور برای مبارزه با هراس افکنی، تحقق دموکراسی، حکومت مردمی و موارد دیگر که از اهداف این کشور گفته شده بود تحقق نیافته و فعالیت های هراس افکنان بیشتر از پیش امنیت افغانستان را تهدید می کند.

پس از گذشت 14 سال ازسرنگونی رژیم طالبان درکشور، حضور خارجی ها در کشور و سرازیر شدن میلیاردها دالر کمک جامعه جهانی به کشور برخلاف انتظار مردم صلح و ثبات و وضعیت اقتصادی کشور هیچ تغییر نکرده است. از طرفی با حضور آمریکایی ها در کشور برای مبارزه با هراس افکنی، تحقق دموکراسی، حکومت مردمی و موارد دیگر که از اهداف این کشور گفته شده بود تحقق نیافته و فعالیت های هراس افکنان بیشتر از پیش امنیت افغانستان را تهدید می کند. با این وضعیت آیا افغانستان برای آمریکا یک هدف بوده است یا ابزاری برای رسیدن به اهداف بزرگتر دیگر؟

داکتر سید عسگر موسوی استاد دانشگاه در برنامه فراخبر پیرامون اهداف آمریکا در افغانستان و مبارزه با هراس افکنی گفت: خیلی خوشبین به این قضیه نیستم. با تجربه 14 سال گذشته در کشور مسایل کشور حتی تشکیل حکومت به خواست بیرونی ها بوده است. بیرونی ها اگر بخواهند در کشور جنگ باشد جنگ خواهد بود و اگر بخواهند صلح باشد صلح خواهد بود.

وی افزود: درست زمانی که افسانه 11 سپتامبر به راه افتاد. یک کمیته از روشنفکران آمریکایی تشکیل شد به نام کمیته صلح که نظریه ای صادر کردند تا بر مبنای آن طی 100 سال آینده جهان باید به گونه ای باشد که آمریکا باشد. از سویی آمریکایی سقوط 2 برج را در11 سپتامبر صحنه سازی کردند تا توسعه گری آمریکا را در جهان به نمایش بگذارند. آنان از افغانستان شروع کردند زیرا نمایش توسعه گری افغانستان در افغانستان خیلی راحت تر بود. آنان با اهدافی از پیش تعیین شده وارد خاک کشور شدند و خوب می دانند که چه می کنند.

موسوی در مورد اهداف آمریکا در افغانستان گفت: آمریکا خود هراس افکن بزرگ در تاریخ بشری است. کشوری که خود هراس افکن تولید و تامین می کند و دولت ها را پشت سرهم به شکل بسیار فجیع و بیرحمانه در کشورهای عادی مشروع با دخالت از بین می برد چطور می توان سبب آوردن صلح و ثبات در کشوری دیگر شود و با تروریزم مبارزه کند. پروژه قرن آمریکایی به این معنا است که جهان در هزاره ای که ما زندگی می کنیم چگونه باید از نظر آمریکایی ها و غربی ها و مطابق منافع آنان باشد. این میان افغانستان در محراق و در مرکز این تغییرات واقع شده است و قدم بعدی کشورهای آسیای میانه خواهد بود و مردمی که در کشور قربانی می شود برای آنان مهم نیست.

داکتر سید عسگر موسوی افزود: در مورد ابزار بودن افغانستان برای رسیدن آمریکا به اهداف خود گفت: این که آمریکا برای چه به کشور آمده است، ما در چه موقعیتی قرار داریم و این که ما چرا نمی توانیم از این فرصت ها استفاده کنیم هر کدام بحثی جدا است. باید قبول کرد که مشکل ما مشکل مدیریت داخلی است. آمریکا برای حل مشکلات و مسایل کشور نیامده است. آمریکا نه دلش برای حقوق بشر افغانستان دلش می سوزد و نه خودش مراعات کننده حقوق بشر است. زمانی فعالیت های آمریکا در کشور دستاورد دانسته می شود که ملت خود مالک باشد. دستاوردی که با پول خارجی و کمک های خارجی باشد تنها نشان دهنده وابستگی ما به خارجی ها است. زمانی که زمزمه رفتن خارجی ها شد، اوضاع اقتصادی کشور نیز تحت تاثیر قرار گرفت. این دستاوردها پویا نیست و متعلق به خارجی ها است.

وی در پایان عنوان کرد که ملت افغانستان باید بسیار فکرهای جدی داشته باشد و گفت: اصلا برای خارجی ها مهم نیست که از فرصت های 14 سال گذشته استفاده کنیم یا خیر، این وظیفه ما است که از آنها استفاده کنیم. اگر ما پیشرفت های خود را براساس خیریه ای که خارجی ها به ما می دهد استوار کنیم روزگار ما بدتر خواهد شد. دراصل هدف آمریکایی ها مبارزه با هراس افکنان نیست. تولید هراس افکنان، توسعه هراس افکنی است و دلیل عدم حمله آمریکا به پاکستان نیز به این دلیل است که رابطه پاکستان وآمریکا با رابطه افغانستان با آمریکا بسیار متفاوت است. آمریکا تا زمانی هراس افکنان را تقویت می کند که به آنان نیاز داشته باشد. بر همین اساس طرح تیوری برنامه قرن آمریکایی جهان را طوری ترسیم شده است که بر مبنای آن آمریکایی ها در100 سال آینده می خواهند بازارها و منابع خام جهان و بخصوص افغانستان به دلیل جغرافیای منطقه ای که دارد تحت تسلط آنان باشد. این میان متاسفانه افغانستان انتخابی ندارد. زیرا در14 سال گذشته از فرصت ها استفاده نکردیم و در حال حاضر نیز حتی اگر آمریکایی ها معاش ندهد سرباز ما نمی تواند بجنگد.