اشرف غنی برادران خود را به ارگ می خواند

پیش از این و البته نه در بازه زمانی دور، زمزمه های تایید ناشده ای از مذاکرات نهان و نیمه آشکار ارگ نشینان با مخالفان مسلح به گوش می رسید که در سکوت رسانه ها چندان قوت نیافت. با این حال از احتمال تا اثبات یک ادعا دیری نپایید!

اینک مطبوعات و رسانه های داخلی و خارجی پیرامون احوالات افغانستان از گفتگوهای ظاهرا بی نتیجه و به بن بست زودهنگام رسیده حکومت نوخواسته و نوپا با برادران حامد کرزی دم می زنند و بر همگان ثابت شده است که کابینه حضور مخالفان مسلح را به خود خواهد دید.

اینک اما می پردازیم بدین امر که حضور طالبان در کابینه آری یا نه، آیا می توان بدین سهولت و سرعت از طالبانی که دو دهه به کشت و کشتار مردم ملکی دست زدند و در لیست سیاه بین المللی قرار گرفتند یک شبه چشم پوشید و عنان وزارتخانه ها را در اختیارشان قرار داد؟

به عبارت دیگر آیا سیاست زاری و بیزاری توامان که در سالهای حکومت حامد کرزی ثمره ای در بر نداشت ما را به مشارکت و سهیم ساختن گروهک های مختلف بنیادگرایان افراطی به قدرت سوق می دهد؟ آیا این آخرین تیر در تاریکی قلب ناامن آسیا خواهد بود؟

اشرف غنی درحالی برادران هم نژاد خود را به ارگ می خواند که به اذهان عمومی هیچ گونه گزینه بررسی و حق انتخابی پیرامون چندوچون حضور دوامدار یا امتناع طالبان از ارگ نشینی داده نشده است و بیم آن می رود که تبعات آن متوجه خودمحوری و تعجیل اشرف غنی گردد و بس!

وزارتهای سرحدات، توسعه روستاها و حج و اوقاف که برای نمایندگان گروهک های تروریستی اعم از غیرت بهیر از حزب گلبدین حکمتیار، ملا ضعیف سفیر سابق طالبان در پاکستان و وکیل احمد متوکل وزیرخارجه پیشین طالبان در نظر گرفته شده بود که هم از سوی حکومت تکذیب و هم از سوی طالبان رد شد.

رایزنی های احتمالی درخصوص تعیین والی های منتخب مخالفان مسلح برای نیمروز، قندهار و هلمند نیز درحالی در جریان است که مردم تبعه افغانستان باشنده در این مناطق همچنان مورد هجوم بی شائبه و حملات بی وقفه طالبان قرار دارند و وزارتخانه ها در حالت نیمه تعطیل بسر می برند.

شایان ذکر است که تا زمانی که ریشه های مورد اختلاف میان حکومت مرکزی و گروهک های مخالف مسلح اعم از طالبان و احزاب حکمتیار و حقانی حل و فصل نگردد؛ گشایش دفتر سیاسی نمایندگی برای آنان در دوحه، پکن یا کابل تفاوت عینی و تاثیر عمقی نخواهد داشت.