از بدخشان تا نپال با حکومت وحدت ملی

سال گذشته رانش زمین در ولسوالی ارگو ولایت بدخشان جان و مال و خانه و کاشانه و دام و طیور صدها نفر را با خود به زیر خاک برد و در پی آن پیام های تسلیت از دور و نزدیک و از جای جای جهان به ارگ ریاست جمهوری در کابل مخابره شد.

در آن زمان نیز زلزله و لغزش و رانش زمین پدیده ای غریب و دور از انتظار نبود و گویی نمی توان هیچ سرنوشت دیگری جز مدفون شدن در گورهای دسته جمعی برای بدخشانی ها رقم زد؛ بنابراین عکس های یادگاری گرفته شد و سخنرانی ها صورت گرفت.

در این روزها هم خطر لحظه ای و قریب الوقوع لغزش یا رانش یا لرزش زمین در حوالی ولسوالی های بدخشان احساس می شد اما کاری از پیش برده نشد تا ده ها تن زیر آوار مفقود شوند و خانه و کاشانه و مال و جان خود را از دست بدهند و غم شریکی های نمادین و کلیشه ای ابراز گردد.

حکومت بین المللی وحدت ملی نه تنها خود را قیم و ولی و خادم این ملت نمی داند که بسیار بیگانه وار رفتار می کند و علیرغم ابراز تاسف ها و تاثرهایی که همیشه از جانب سران حکومت به خورد مردم ملکی داده می شود همچنان مردم قربانیان همیشگی بلایای طبیعی هستند.

برای اشرف غنی بدخشانی و نپالی فرقی ندارند و وی نوع دوست تر از آن است که تبعیضی قایل شود بنابراین به ابراز تسلیت و همدردی برای مردم بدخشان در قلب افغانستان و نپال در قلب آسیای دور بسنده می کند و دیگر هیچ!

در زمین لرزه ای که در نپال چندی قبل روی داد و طی آن هزاران نفر به زیر خاک رفتند یا ضررهای جبران ناپذیر مالی متحمل شدند؛ اشرف غنی از اولین روسای جمهوری بود که متاثر شد و پیام غم شریکی خود را برای بازماندگان این حادثه مخابره کرد تا از غافله عقب نماند.

اینک و در روزهای اخیر نیز رانش زمینی در بدخشان که انتظار آن می رفت و قبلا بارها نسبت به عواقب وقوع آن هشدار داده شده بود؛ ده ها کشته و زخمی و مفقود برجای گذاشته شده است و بازهم اشرف غنی از دهلی نو ابراز تاثر و تسلیت کرده است این یعنی از نپال تا بدخشان با حکومت وحدت ملی!

تا کجای این مرگ و میرهای دسته جمعی و آنی و غیر مترقبه باید سکوت کرد؟ آیا جز امداد رسانی های نصفه و نیمه و دیرهنگام، کاری برای خانه و کاشانه و اولاد این مردم نمی توان انجام داد؟ چه اگر به همین منوال پیش برود حکومت وحدت ملی بر اجساد مردم حکومت خواهد کرد.