17 سرطان 1394 - مقالات
اظهار نظر جان مکین سناتور اپوزیسیون مسلک واشنگتن در خصوص امنیت متزلزل و ثبات خارج از دسترس افغانستان مبنی بر تاملی چند بر برنامه خروج سربازان امریکایی، در واقع بر مدعای آگاهان سیاسی صحه می گذارد که ابرقدرت غرب با دست پس می زند و با پا پیش می کشد تا به تعادل مورد نظر برسد.
افغانستان از سال 2001 تا 2015 در طول این سالها چنان در نظر کاخ سفید و دولتمردان غربی تنزل درجه و افت شأن و پرستیژ سیاسی داشته است که از دیدار و تعیین تکلیف توسط رییس جمهور و وزیر امور خارجه و فرمانده نظامی امریکا به اعضای مجلس سنا رسیده است.
در اوایل استعمار افغانستان توسط ابر قدرت غرب، پایگاه دایمی نظامی امریکا در بگرام و دیگر مناطق نظامی تحت تسلط واشنگتن در نزدیکی کابل، هرازگاهی شاهد حضور و سرکشی جرج بوش یا باراک اوباما برای تجدید تعیین تکلیف نظامی و عملیات امنیتی بود اما…
اما رفته رفته مرزهای باز و گمرک ضعیف و انفعال حکومت مرکزی در برابر ورود و خروج های یک شبه و ناگهانی و بی هماهنگی مستشاران و فرماندهان و سربازان و دولتمردان غربی کار را به جایی رساند که اینک هر تبار امریکایی با هر درجه و سمتی به راحتی می تواند یک کشور را به سخره بگیرد.
با نیم نگاهی به کارنامه و گذشته ی سناتور کهنه کار امریکایی که ظاهرا مخالف حکومت کنونی کاخ سفید و نیز نگران قلب آسیا در منطقه است؛ بی هیچ توضیح اضافه ای می توان دریافت که سیاست دوگانه و بازی موش و گربه اوباما و جان مکین اشرف غنی را طعمه ای ساخته است.
به عبارت دیگر، هرگاه کاخ سفید سیاستی علیه منافع امریکا و در راستای منافع افغانستان اتخاذ کرده است (یا در واقع ادعای اتخاذ این تصمیمات را داشته است) کسی دیگر در قالب فرشته نجات و منجی بشریت پای بر خاک کابل نهاده و جریان باد را به جهت موافق تغییر داده است.
این همه مقدمه و زمینه چینی مفصل برای حضور ظاهرا نابهنگام ولی در حقیقت بسیار بجا و بهنگام جان مکین سناتور اپوزیسیون مسلک واشنگتن بر خاک کابل و ارگ ریاست جمهوری و قصر سپیدار و دیدارهای پیش بینی شده با اشرف غنی و عبدالله بود که باز هم بادبان ها را برافراشت.
اظهار نظر وی در خصوص امنیت متزلزل و ثبات خارج از دسترس افغانستان مبنی بر تاملی چند بر برنامه خروج سربازان امریکایی، در واقع بر مدعای آگاهان سیاسی صحه می گذارد که ابرقدرت غرب با دست پس می زند و با پا پیش می کشد تا به تعادل مورد نظر برسد.
ناگفته پیداست که وضعیت مواد مخدر، تروریسم، فقر، بیکاری، خشونت علیه زنان، امنیت، ثبات سیاسی، حقوق بشر و مواردی از این قبیل در افغانستان امروز کاملا مغایر با آن چیزی است که امریکای دیروز ترسیم کرده بود و سهم جان مکین در این اوضاع کمتر از سهم باراک اوباما نیست.
